Οι δύο κόσμοι

Τίναξα τη γήινη στέγη μου από πάνω μου κι αντίκρισα το στερέωμα   Είδα την κοσμική ακτινοβολία και μέσα της την κοσμογονία των άστρων και συγκλονίστηκα   Τα ουράνια σώματα μικρά και μεγάλα τους υπερκαινοφανείς και τους νάνους σ' αέναη αναζωπύρωση   Και πίσω απ' τις μαύρες τρύπες την αθέατη αντιύλη   Είδα κόσμους ανέσπερους κι εμάς εδώ κάτω χωρίς ανταπόκριση, καθηλωμένους στη μοναξιά ενός πλανητόλιθου   Συνάδελφοι μην απελπίζεσθε, είπα   Σ' όποιον γαλαξία κι αν βρίσκεστε κρατήστε απ' τη γη σας όχι τους αλληλοσπαραγμούς και τα άγχη της, αλλά όπως εγώ απ' το τραύμα που η γέννηση μού άνοιξε κρατώ ζωντανή τη συνείδηση του αστρικού πεπρωμένου μου

Απόσπασμα από τον τόμο Ποιήματα 1988-2013, Εκδόσεις Νεφέλη 2014

ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ, ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΩΣ ΤΑΠΕΙΝΟΣ: Εσπερινή υμνωδία (απόσπασμα)

ΠΛΑΚΑΔΑ Τ’ ΑΓΙΟΥ

                           Γυρνώ και ξαναγυρνώ στο ίδιο σημείο

                           Όπως στις παλιές μου αμαρτίες.

                           Αλλάζω φορεσιά, αλλάζω βλέμμα

                           Βάζω το χέρι στην τσέπη να μην ξέρει τι πιάνει

                           Και τι βγάζει κάθε φορά

                           Μ ένα λευκό κερί ανάβω και ξανανάβω 

                           Την καρδιά μου να λιώσει ο πάγος

                           Ν ακουστεί το Φως

                           Μνημονεύω αυτούς που δεν ξεχνώ

                           Αποτίω τιμή στους πεσόντες πόθους

                           Παρηγορώ τ’ ακόρεστα πάθη μου

                           Κι αναζητώ το θάρρος της μετανοίας.

                           Ύστερα βγαίνω απ’ το πλάι

                           Την άλλη πάλι το ίδιο, την παράλλη

                           Και πάει λέγοντας

                           

                           Στην αρχή τό τρεχα το φορτίο μου

                           Έπειτα το ‘νοιωθα

                           Μετά με κούραζε μα πάντα εκεί

                           Περνώντας τη μεγάλη πόρτα

                           Καθώς για να συναντήσω έναν

                                    τον καλύτερο φίλο μου-

                           Κι εκείνος να περιμένει καρτερικά

                           Τη στιγμή της αλήθειας μου

                           Κι εγώ ν’ αφήνω μια στάλα ιδρώτα ή δάκρυ

                           Απ’ την προσπάθεια ή τον καημό.

                           Στέκω παράμερα μεσ’ στο πλήθος

                           Κάθε φορά που βγαίνει το σεπτό του σκήνωμα

                           Κι αναπνέω συναίσθημα

                           Και δακρύζω ελπίδα

                           Κι αγροικώ την ταπείνωση του ασύστολου εγώ μου.

                           Ανώνυμος πιστός στη λιτανεία του

                           Και παραπέρα στην άλλη,

                           Στην καθημερινή του οράματος

                           Της ζωής μου.

ΙΔΟΥ Ο ΘΕΟΣ

                           Ιδού ο Θεός, που πάντα θα σε προστατεύει

                           Όσο θα ξέρεις τι γυρεύεις και πού πας

                           Που τα κομμάτια σου από γύρω θα μαζεύει

                           Όταν για τον "καλόν αγώνα" τα σκορπάς.

                           Ιδού ο Θεός, σ’ όλους τη σκέπη Του προσφέρει

                           Για ένα όραμα, μια ιδέα ή ιδανικό

                           Τα πάντα ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει

                           Με Φως, στον κόσμο της καρδιάς, τον μυστικό.

                           Ιδού ο Θεός, πλάι στις πηγές με τα’ αγιονέρια

                           Μεσ’ σε κοιλάδες, σε φαράγγια, ρεματιές

                           Στα ταπεινά ξωκκλήσια καίει με τα’ αγιοκέρια

                           Και φέγγει μέσα στις πιο άδολες ματιές.

                           Ιδού ο Θεός, άνθρωπε ΜΗ λιποψυχήσεις

                           Και μη βιαστείς να βγάλεις άσκοπη μιλιά...

                           Τα ίχνη Του πλάι σου αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

                           Τότε θα είναι που θα σ’ έχει αγκαλιά.

Κέρκυρα, 2013

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ΄(απόσπασμα)

ΑΠΟΣΤΡΟΦΟΣ

                     Συμμαζεύω λέξεις, σκέψεις, βιώματα

                     Επικεφαλίδες, μετρώ και ξαναμετρώ

                     Τοδιανυθέν μήκος με

                     Αστιγματική ματιά.

                     Κεφάλαια σκόρπια, συνδέσεις πρόχειρες

                     Δρωμένων επιπόλαιες συρραφές

                     Εικόνων

                     Το χθες σήμερα επιτακτικό

                     Ζητάει εξηγήσεις και πιάνει τους λογαριασμούς

                     Που μένουν σε εκκρεμότητα από χρόνια

                     Μα τα πρόσωπα έχουνε λιώσει

                     Τα ιμάτια διεμερίσθησαν προ πολλού και ο κλήρος

                     Με βγάζει άκληρο και παραπαίοντα

                     Μεταξύ των μακρών και βραχέων φωνηέντων μου

                     Στην ακαταστασία των λαθών μου να βρίσκω

                     Σταθερό άλλοθι αθροίζοντας 

                     Τις χρεώσεις.

                     Κατά τα άλλα, τα ράφια μου σφύζουν

                     Από φιλόδοξες λεξιθηρικές στοιβάξεις

                     Και πάσης φύσεως προσεγγίσεις

                     Επί παντός του επιστητού

                     Με βιολετί πινελιές πού και πού στη χρώση

                     Της φαντασίας.

                     Τίποτα...

                     Στην ουσία, μια παρατεταμένη προσκόλληση

                     και μια διαρκής εμμονή

                            -με προφανώς αποχρώντα λόγο-

                     Στη βασανιστική αναίδεια 

                     Της έκθλιψης.

                                             

ΚΟΣΜΟΣ

                     Κόσμος οπλισμένος τις έγνοιες του εναντίον

                     Του εαυτού του, τρέχει

                     Κυνηγημένος από τις τύψεις του για τα 

                     Σ’ αγαπώ που δεν είπε για τις

                     Αναβολές του 

                     Που στοίχησαν οδηγώντας σε λάθη, κόσμος

                     Παραδομένος σε κοινοτυπίες, σε συμπεριφορές

                     Συνήθεις, θηρευτής ευκαιριών

                     Δυσδιάκριτων και αμφίβολων ημερών 

                     Καιροσκόπος, με το βαθύτερο εγώ να

                     Καταζητείται από τις δυνάμεις του φωτός

                     Και του σκότους στην πάλη τους, από την άλλη

                     Γητευτές αμαλθείας με εμπορεύματα και

                     Υποσχέσεις προκαλούνε τη μοίρα τους μήπως

                     Γίνει τύχη

                     Φιλήσυχοι αστοί ντυμένοι φροντίδες κι ευθύνες 

                     Δικών τους, οργανώνουν

                     Μικρές αποδράσεις στα άπειρα Cafe κουρνιάζοντας 

                     Για λίγο στην εσοχή τους κι ύστερα πάλι

                     Εφ’ όπλου σχεδιάζουν το μέλλον με παρρησία

                     Στην ακηδία του ενεστώτος μετά

                     Χαράσσουν την καθημερινή επιστροφή τους επί του

                     Κρασπέδου των επιδιώξεων, πεζοδρόμια

                     Ταλαίπωρα περιφέρονται σηκώνοντας αγωνίες

                     Με προορισμούς ποικίλους

                     Στη διάρκεια μιάς έκτακτης συστολής

                     Μηδενίζει ο κόσμος και μετά

                     Ξανά απ’ την αρχή

                     Τραβά προς τη ματαιότητα.

ΚΙΤΡΙΝΗ Η ΝΥΧΤΑ

(ΠΑΝΩ ΠΛΑΤΕΙΑ)

                            Κίτρινη η νύχτα

                            Από τα φώτα του δρόμου και το νερό

                            Των δακρύων στα ομιχλώδη τοπία

                            Του νου.

                            Ακοίμητα κτίρια μέσα στα χρόνια

                            Σωπαίνουνε μαρτυρίες και μνήμες.

                            Από την Πάνω Πλατεία κατηφορίζουν

                            Αναρίθμητα βήματα στο μωσαικό του καιρού

                            Ανεμίζοντας σημαίες άλλες κι άλλες.

                            Θυμάμαι βεγγέρες που ακινητήσαν

                            Τα πρόσωπα σε κορνίζες μετά

                            Αισθήματα κεντημένα στο χέρι που πάλιωσαν

                            Να προσμένουν

                            Τρυφερά ζευγάρια οι μέρες

                            Σαν φιγούρες εποχής ξεμακραίνουν

                            Κι αφήνουν πίσω την ερημιά

                            Δρόμοι που μείναν σαν άλλοτε

                            Μυρουδιές που πάντα θα με γυρίζουν

                            Φωνές ακόμα αγαπημένες κι ας σιγήσαν.

                             Κίτρινη η νύχτα 

                             Κι εγώ να συνομιλώ με την απουσία μου

                             Νοιώθοντας όπως οι μισάνοιχτες ξώθυρες

                             Με ανέγγιχτο το ρόπτρο από χρόνια...

  εκδ. «απόστροφος», 2007