Ραντεβού I

 
Φυσάει... τεντώνω τα αυτιά μου να ακούσω τα κλειδιά αέρας κρύος τρομάζει τις χαραμάδες από τα παραθυρόφυλλα ψελλίζει έναν ήχο ζεστό που γλυκά τρομάζει τη νύχτα είναι που δεν σε αισθάνομαι και προσπαθώ να σε μυρίσω να γίνω λαγωνικό αγάπης Ήρθες... ευτυχώς ήρθες τώρα
Βγάλε τα ρούχα σου να μείνουμε εμείς, γυμνοί, αγνοί να αγκαλιαστούμε, να αναπαρθενευτούμε
Να μείνουμε έτσι ώσπου... ώσπου τα κορμιά μας να φαντάζουν ένα κορμί Να γίνουμε άγαλμα, πίνακας, ποίημα έρωτας, ελευθερία, αθανασία σήριαλ, θρίλερ, σαπουνόπερα
Δίχως χρόνο, δίχως χώρο, δίχως φθορά... Μην αργείς αγάπη μου! Μην αργείς!
Στις δώδεκα κλείνει το μετρό και καθώς χάνω το φουσκωτό μου φουρό στις στάχτες του μισογύνη ανδρισμού μου βουλιάζω για να βαφτιστώ «εις το όνομα» εκείνου που καταχράστηκε το γοβάκι της αθωότητάς μου