ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

 

 

Ἕνας νεκρὸς χτύπησε τὴν πόρτα,
µὰ τοῦ εἶπα νὰ περιµένει·
µὲ προσήλωση τὴν ὥρα ἐκείνη
τὸ ἄσπρο ἔβαφα σκήνωµά του
Ἔτσι τὴ σπάνια σκέφτηκα λύπη:
τοῦ φεγγαριοῦ νὰ βλέπεις τὴ βούρτσα
καὶ τὴ µπογιά, ἐνῶ τὸ σῶµα
ἀκόµη χαίρεται τὸ ἀπόγευµα στὴ γῆ.