ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ῾ΡΘΩ ΑΥΡΙΟ

Στὸ διπλανὸ σπίτι κάποιος μαθαίνει πιάνο.
Ἀρχάριος ἀκόμα, νοερὰ τὸν διδάσκω
τὴ μουσικὴ ἀξία τοῦ ἐπαναλαμβανόμενου.

Ἔπαιζα κι ἐγὼ κάποτε πλῆκτρα
ἀλλὰ μόνο μεταξὺ στενοτάτων κύκλων.
Σὲ τίποτα βαφτίσια ἀνησυχίας
κανένα γάμο βιαστικὰ ἐγκύου πάλι
ἐλπίδας μὲ πολύφερνο ἴσως
καὶ σὲ πανηγύρια πολιούχων χωρισμῶν.

Δίπλα ὁ μαθητὴς δὲν φαίνεται τόσο ἐρασιτέχνης.
Κάθε μεσημέρι ἐπίμονα ἀσκεῖται στὴ μονοτονία.
Οἱ ἴδιες νότες στὶς ἴδιες σκάλες
ἡδύτατα ἐπανέρχεται
τῆς ἐπανάληψης ἡ ὑπόγεια μελῳδία.

Κάθε μεσημέρι ἀνεφοδιάζει ὁ μαθητὴς
τῆς μνήμης μου τὴν κλίμακα
μὲ ὑποτιμημένη ἐπιστροφὴ θείας μονοτονίας:

Πρῶτα τῆς κάτω πόρτας τὸ νιαούρισμα
—ἡ σκουριασμένη δοξαριὰ τοῦ μεντεσέ της—
ὕστερα τὰ βήματα στὶς ἴδιες νότες τῶν σκαλιῶν
—διακριτικὰ μὴν καὶ προϊδεάσεις
τὴν πολὺ εὐέξαπτη μαρμάρινη ὑφή τους—
καὶ μὲ τὸ πενάκι τοῦ κλειδιοῦ
νὰ προανακρούεις τὴν ἄφιξη καὶ νὰ δονεῖς
τὰ τέλια τῆς εἰσόδου σου στὸ σπίτι.
Κάθε μεσημέρι. Στὸ κάθε κάθε.

Μιὰ μουσικὴ ποὺ ὅσο παίζεται
ἀμελεῖς ν᾿ ἀκοῦς ὅπως δὲν ἀκοῦς τὸ ψωμὶ
ὅταν ζυμώνει κάθε μέρα τὴν προϋπόθεσή σου
ὅπως οὐδέποτε προσέχεις
τὴ μέρα ὅταν φεύγοντας κάθε φορὰ σοῦ λέει
δὲν ξέρω ἂν θά ῾ρθω αὔριο.
Δὲν τὴν ἀκοῦς καὶ παραλείπεις
νὰ πεῖς μισὸ εὐχαριστῶ
σ᾿ αὐτὴ τὴ μέρα ποὺ ᾖρθε καὶ αὔριο ὡστόσο
παρὰ τὴ βάσιμή της ἐπιφύλαξη ποὺ διέτρεχες.

Μὲ τὸν καιρὸ
χάνει τὸ μουσικὸ αὐτί της ἡ συνήθεια
λεωφόρος φάλτσα τὸ κελάρυσμά της.
Τὸ καθημερινὸ σιγὰ-σιγὰ ἀπελπίζεται
πὼς εἶναι αἰώνιο —ἄρρωστο—
τρέχει σὲ κομπογιανίτες γάμους πανηγύρια
νὰ γιάνει τάχα πίνοντας ἐφήμερο νερό.

Κάθεται ἡ μονότονη ἐπανάληψη στὸ πιάνο
ὅταν κοιμόμαστε ἢ λείπουμε νὰ γράψει
τὰ μελωδικὰ ἀπομνημονεύματά της.
Τὰ ὑστερόφημα.