[Τουλάχιστον να μην βρέξει]

Τουλάχιστον να μην βρέξει...Αυτό μόνο, και θα τα καταφέρουμε. Και ας μην ήταν και χειμώνας, γαμώτο... Αλλά έτσι είναι, δεν αλλάζει. Είχα ξαναπεράσει από δώ, παιδί, 

αλλά δεν θυμάμαι πια τον δρόμο. Αν κάνω λάθος θα μας καταπιούν τα ίδια μας 

τα βήματα. Εκεί που θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα ξεχαστούμε. 

Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν

 υπάρχουν ξένα μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια.
Πώς παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου; Πώς πραγματώνεται αυτή η ωραία και 

λεβέντικη φράση των βιβλίων; Καταρχήν, από πού την πιάνεις; Από πού πιάνεται

 η ζωή; 

Από τι ξεκινάς; Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος στις πατέντες, και αν δεν μου

 μαγειρέψεις πέθανα! Με τρελαίνει οτιδήποτε μηχανικό δεν καταλαβαίνω, 

παραλύω όταν 

χαλάνε μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους, που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους, 

χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας σκέτος χρήστης. 
Νύχτα, με κομμένο το ρεύμα παντού και έναν φακό στο στόμα, πρέπει να 

βρω κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Στα χέρια μου κρατάω ανθρώπους πια, 

δεν με παίρνει 

να τα έχω στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. 

Υπάρχουν μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για κλάματα, νυσταγμένα. 

Πώς διάολο βρίσκεις τον δρόμο;
Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχεις 

να πεις μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία. Μαντάρω τα ρούχα μου, 

ρελιάζω τις λέξεις, 

πρέπει από κάπου να το πιάσω. Από χρήστης, δημιουργός. Από συνδρομητής, Θεός. 

Δεν ξέρω ούτε τι ώρα είναι. Πόση ώρα έχει πού έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει 

η νύχτα εδώ. Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να αντέξουμε. 

Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό. Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε 

απόψε. Ναι, αυτό πρώτα από όλα. Μπορεί να είμαστε τυχεροί. 

Κάποιοι έφυγαν και άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία στην πρίζα. 

Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ακόμη ο φακός. "Αν με αγκαλιάσεις πολύ σφιχτά, 

θα βγάλει φως ο λαιμός μου" της λέω. Το κάνει. Με τα παιχνίδια γίνεται.

 Θα νομίζει πως έχω χαλάσει. Πρέπει να σκεφτώ. Χωρίς να σταματήσω 

να αισθάνομαι. Αλλά επείγει ένα μέρος να βγει η νύχτα. Σαν ιερή αποστολή, 

να μας παραδώσω στο μέλλον. Άθικτους.
Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται από τον ορίζοντα, τις πόλεις, 

τη θάλασσα...Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία φωτεινή σκέψη! 

Οι άλλοι. Οι "σαν κι εμάς". Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα μάτια, 

έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, 

θα πούμε μόνο ένα "πάμε;" και θα πάμε.

๑۩۩..๑۩۞۩๑ ..۩۩๑

Υπνωτισμένη γράφω.. 
Αέρινα τα δάχτυλα μου στάζουν μελάνι χρώματος μπλαβί..
Ο άνεμος λικνίζεται ως χορευτής των Σούφι ασκητεύοντας την σκέψη μου 

στον μυστικισμό των λέξεων ..
Γράμμα το γράμμα φτιάχνω την μορφή σου . 
Άλλος κανείς.
Ένας ήλιος μέσα στο καταχείμωνο της νύχτα έχει θρονιαστεί 

στον ιστό της καρδιάς μου φτιάχνοντας σινιάλο λατρείας στο μπαλκόνι σου...
Με ξεσηκώνει η καύτρα του τσιγάρου σου στα χείλη μου...
Η μυρωδιά του καπνού βλεφαρίζει με την απουσία σου...
Από την σιγαλιά του ουρανού υψώνεται ένας καταρράκτης επιθυμιών.
Να φταίει το λίκνισμα τ ανέμου και νίκησε τη λήθη???
Τελικά είναι αλήθεια
Η έρημος φτιάχτηκε για να φυλάσσουμε τις οάσεις...
Κι εκεί δεν υπάρχει λάθος γιατί τη διαδρομή της ερήμου, 

γνωρίζει μονάχα ο καθρέφτης [μας]....._____________!

``Πώς αιχμαλωτίζει κανείς τη στιγμή; 
Πώς αναμετριέται με την αιωνιότητα;
Μέσα απ' τον έρωτα και μέσα από την αλήθεια, διαβάζω .``

Χείμαρρος ορμητικός τα συναισθήματα ,ψάχνεις γη να τα ακουμπήσεις.
Θυμός κι απόγνωση η κοίτη του ποταμού σου φουρτουνιάζει τα σύμπαντα του νου.
Αλλάζω διαδρομή ,μαγεία στρωμένη η θύμηση σου.
Κόψε σου ζητάω τον χάρτη της τράπουλας στα δύο.
Μη την κοπανάς πάλι σαν φοβισμένος σπουργίτης.
Εντάξει, το ξέρω, άνοιξε το λαγούμι σου καρδούλα μου και κρύψου.
Ε, καλά τώρα!!!!
Σιγά το νέο γεγονός!!!!
Νομίζω μου λες, νομίζω ότι πρέπει να ξεκολλήσεις το στρείδι της απόρριψης, από τον βράχο της καρδιάς σου…
Φτιάξε ένα κύκλο με τα χρώματα του δειλινού και σβήσε το γκρίζο από την σκιά σου.
Μη ξεχαστώ!!!
Βάλε και μια αναζήτηση στα fm
Ναι η μουσική γέφυρα θα είναι επιλογή μου, μελωδία άνευ λόγου !!!!
ΖΗΤΕΊΤΑΙ
Θα πεις, ζητούνται ζεστές αγκαλιές για ένα άτομο[χημικός όρος με 

μαθηματική ακρίβεια] [αλήθεια από τι υλικό είσαι φτιαγμένος]που 

να μη παραδίδουν τα όπλα τους αμαχητί και να μεταμορφώνουν 

την δειλία και το φόβο σε φιλότιμο.
Σε στενεύει η μάσκα σου ε?
Είναι της νιότης σου, την θυμάσαι?
Εγώ σωπαίνω..

Κι όμως,
δεν ήσουν ποτέ στο σταθμό για το φιλί του αποχωρισμού.
Κι όμως,
δεν ήσουν ποτέ στην αλάνα όταν με ματωμένα πόδια έκλαιγα 

κι ήθελα ένα χάδι σου.
Κι όμως,
δεν χάρηκες μαζί μου σαν πήρα τον πρώτο μου μισθό.
Κι όμως,
δεν ξύπνησες ποτέ κοντά μου.
Κι όμως,
δεν ανατρίχιασες μαζί μου στο κλάμα του πρώτου μου παιδιού.
Κι όμως,
δεν μου τραγούδησες ποτέ τον έρωτα σου.
Κι όμως ,
δεν δοκίμασες το φαγητό μου ούτε γεύτηκες την γλύκα του καφέ μου.
Κι όμως,
δεν σου πρόσφερα ένα δώρο για την γιορτή σου.
Κι όμως,
δεν έφτιαξες με ροδοπέταλα ούτε ένα όνειρο για μένα.
Κι όμως,
δεν βράχηκες ποτέ να βγάλεις ένα νούφαρο από την λίμνη της αγάπης μου.
Κι όμως,
δεν μου έφερες νερό με την χούφτα σου από την πηγή της αθανασίας σου.
Κι όμως,
δεν ντύθηκα φτιασίδικα για σένα.
Κι όμως,
ΔΕΝ είδες ούτε ένα δάκρυ μου..
Κι όμως,
ξεχειλίζεις σε μια πλημμυρίδα υπεραστικών συναισθημάτων που 

δεν τέμνονται πουθενά...
Κι όμως,
[ ]
το κενό δικό σου!!!!!!

Είναι λάθος που σκέφτομαι ότι η φτώχεια είναι μόνο οι άδειες τσέπες. 
Υπάρχει μια άλλη ακόμα πιο μεγάλη.
Είναι οι νεκρές καρδιές.,
που δεν έχουν ούτε συναισθήματα ούτε Αγάπη.

`Σήμερα επιθυμώ ρεπό ,είπα το πρωί στην εργασία μου.
`Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη της ζωής μου.
`Πόρνη διαδρομή.