Παράνοια

Αδημονώ ευθαρσώς για μια παράνοια
αδιαφορώντας για τα λόγια των μεγάλων.
Οι στίχοι που κατοίκησαν το σώμα μας
βαθειά έχουν ραγίσει τους αρμούς
κι αντλούν το αίμα τους από τις ασφράγιστές μας φλέβες.
Έτσι κι εγώ αδημονώ
με των ερώτων το σπαθί ν’ ανοίξω δρόμο
και μια ευχή παντοτινή δοσμένη πρώτη Απρίλη
κομμάτι ολόκληρο
ή ένα ψήγμα απ’ τη δική σου άγρια πτώση
σαν τόπος άγονος από γεννησιμιού
που δεν ευτύχησε ποτέ μια άδικη σκλαβιά.
Τυραννικά αδημονώ
-μ’ ακούς τουλάχιστον εσύ;-
και ξαλαφρώνω με τις ήττες κάποιων νέων
παλάμες αρυτίδωτες σκαλίζουν τα μελλούμενα
κι απ’ το μηδέν γκρεμίζουν τις αλήθειες των αιώνων
λες και ποτέ δεν ίδρωσαν ψυχές
ή συνηθίζουν την αγάπη να νηστεύουν υπογείως.
Αδημονώ λοιπόν
τι κι αν κατέχω ένα βιβλίο με παράνοιες
ξέρω πως αύριο η λιτανεία θα λήξει
κι όλοι θα μπουν στο χώμα τους κοιτώντας τα ρολόγια.