Χύτροι / Πέππας Γιώργος

Ι

Είδα τις πιο όμορφες σκέψεις  της γενιάς μου να τις δαγκώνει η σιωπή
να περιφέρονται στεγνές μέσα στη σούρουπο μακριά από εμάς
να ατροφούν καθώς σέρνονται μέχρι τους υπονόμους
να γυμνώνουν από μέρα τις νύχτες που έρχονται
να υγροποιούνται
Περπάτησα όλες τις νύχτες μας
από τα παιδικά μας χρόνια ως αύριο
από τότε που ακούγαμε τον Ερημόκαρδο
για να μας πάρει ο ύπνος
μέχρι τώρα
———που κοιμόμαστε
χωρίς παραμύθια
Κάθε νύχτα κρύβομαι μέσα στην πόλη
και περιμένω  να με βρω σαν ένας άλλος
και κάθε φορά χάνομαι σε δρόμους που ποτέ δεν έμαθα
γιατί ποτέ δεν έζησα τα ονόματά τους
ούτε και το δικό μου

ΙΙ
Παίζω κρυφτό με τους νεκρούς και τους ξυπνάω
Ξεκρεμώ όλα τα πρόσωπα εκείνου που του έκλεψαν την κούτα
Ξεκρεμώ  ένα φεγγάρι μεγάλο σαν παράπονο για τον άστεγο Σπιέρο
Ξεκρεμώ τα σκοινιά του  ελεγκτή   τα αφήνω  στο χιόνι που μένει
−τι βολικό το χιόνι νυχτώνει με άλλο τρόπο
Παίζω κρυφτό με τους νεκρούς και με ξυπνάνε
Πετάνε λέξεις κάτω από το δέρμα μου
Κάθε νύχτα με βρίσκουν   μου καθαρίζουν το βλέμμα
−είναι τίμιοι οι νεκροί
δεν φοβούνται μην τους αλλάξεις τη ζωή

Θα μας βρεις
στην πλατεία Ασωμάτων
να ζωγραφίζουμε το φεγγάρι
σε μια κιτρινισμένη σελίδα χαρτιού

Θα μας βρεις
εκεί που δεν υπάρχει τίποτα από εμάς
γιατί η πόλη έχει πάρει το σχήμα μας