η 21 επιταχυνση (αποσπασμα)

Τυλίγομαι ομίχλη
Όσο ο κόσμος αυτοαναφέρεται
ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ
Του φωτός το μυστήριο ιππεύεται μόνο
Και η εκατοστή μου αίσθηση ήταν άυλη
Από τότε άρχισαν όλα να πετάνε παντού
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ
(Εδώ κρατάω σφιχτά την ποίηση εξαϋλώνοντας ό,τι θελήσω)
Εδώ νοτίζω ό,τι θα πυροδοτήσω
Με την ύπαρξη ή την μη ύπαρξή μου
Με την πάντα γέννησή μου
Λόγια ακατάληπτα
Τα σύννεφα που περνούν μπροστά από τις φωτεινές πηγές
Σημαίνουν
Αρματοδρόμοι και καβαλάρηδες
Δελφίνια και μορφές
Στέμματα και σκοτεινιά
Σαν να περπατάς στο όριο των κόσμων
Φτάνει μέχρι το Θεό;
Πόσες φορές θα γεννηθούμε;
Πόσες φορές αυτός ο κόσμος δεν θα ξέρει πού να πάει;
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ