Τι κοιτάς;... ΩΔΗ II / Γαβρίλης Ιστικόπουλος

Δεν άργησε να 'ρθει κι ο Έρωτας.
Τι αριστούργημα... είπα.
Έστειλα πίσω την ζωή μου
για να φορέσω την καινούργια.
Να σταθώ επάξια δίπλα Σου.
Και το χαμόγελο;... Το πρώτο Σου χαμόγελο!
Που ήταν κρυμμένη τόση ομορφιά;...
Είπα μέσα μου... κοίτα που τα όνειρα,
θ' αρχίσουν να αλληλοερωτεύονται.
Και τα κομμάτια μου πριν γίνουν θρύψαλα,
θα γίνουνε Ζωές...
Που θα γεννούν καινούργιες
εις τους αιώνες των αιώνων!
Κι ο αέρας θα διαστέλλεται
όσο τα στήθη τον αντέχουν
για να ''φωνάξουν'' τα τραγούδια μας!
Δεν θέλω είπα, καμία λογική.
Την παραζάλη μόνο... αυτήν κρατώ.
Μ' αυτήν θα πορευτώ!
Μ' αυτήν το σώμα μου θα αγαπήσω!
Μ' αυτήν μαζί, θα αγαπηθώ!

Τι κοιτάς;...
Δεν ειν' κακό που πόθησα
να γίνω ο ποιητής Σου!

Από το ποιητικό έργο ''ΓΕΝΕΣΗ''.