[Πονάει]

Πονάει
Άκατάπαυστα
Νά όνειρεύομαι

Ξεφτάει ...
Τίς κλωστές του
Τό βράδυ
Σιωπές τρυπώντας

Ξένος
Στών άλλων
Τό κρεβάτι
Στήν έφοδεία πού τη νύχτα
Περνάει
Κι ή σάλπιγγα τού νού
Σημαίνει σιωπητήριο

Τής λύπης τήν ύποταγή
Άρνούμαι
Έγώ
Ζωντανός τάχα

Μέ ένα κομμάτι
Σπάγγο μπερδεμένο
Όλο κόμπους

Τής άπόστασης
Πού τά λόγια
Δέν γεμίζουν
Ξεραίνει ό τρόπος

Κι ύστερα
Κοντοστέκομαι
Όπως μπροστά
Σέ όμορφους ζητιάνους
Άπό συνήθεια

Κρύα άποξένωση
Είσπραττοντας

Γεμάτη
Άγάπη άνέξοδη