Της Ελλάδας η ελιά

  Γιάννης Τζανής


Τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον
Ευλόγησες, Κύριε,
Και της Ελλάδας την ελιά
Που γέμισε τους λόγγους,
Σκαρφάλωσε σε ράχες και πλαγιές,
Γαντζώθηκε λάβαρο αγέρωχο
Επάνω στους σκληρούς,
αδούλωτους μαυροντυμένους βράχους
Και πεντακόσια χρόνια σκοτεινά
Στάλαζε της υπομονής το έλεος
Κράτησε αναμμένο το καντήλι της ψυχής,
Ζέστανε την ελπίδα της Ανάστασης...

Τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον
Ελλάδα, το φτωχό σον το ψωμί,
Κουράγιο επιούσιο,
Τον οίνο της μεταλαβιάς,
Αναίμακτη μετάγγιση της πίστης,
Το λάδι στις καθημερνές πληγές
Και την πικρή ελιά
Στην πείνα, στην ανάγκη
Στους ισχνούς ατέλειωτους αιώνες...

Κύριε ευλόγησε ξανά
Τη χρυσοπράσινη ελπίδα στις απότομες πλαγιές
Στους κουρασμένους βράχους,
στα υπομονετικά βουνά
Ζεστό μανδύα σε καιρούς δοκιμασίας...