«Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη» (απόσπασμα)

- Γιατί γράφετε;
-Εσύ γιατί ανασαίνεις;
-Μετά το τι δεν είναι, θα μου πείτε τώρα, τι είναι Ποίηση;
-Έτσι απλά κι εύκολα την ορίζεις; Ορισμός σημαίνει περιορισμός, όπως λέει και η σύντροφός μου. Όποτε προσπάθησα ορισμούς, νομίζω ότι απέτυχα. Να το ξανακάνω; Η Ποίηση για μένα είναι ταυτόσημη με την ύψιστη δημιουργία. Είναι Σχολή, θρησκεία, διαρκής αναζήτηση της αλήθειας. Δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη φιλοσοφία και την ομορφιά. Γι αυτό δένονται αξίες φιλοσοφικές και αισθητικές. Σηματοδοτεί μια δύσκολη, σκληρή, ανελέητη πορεία προς το φως.
-Θα έλεγα ότι αυτό δεν είναι ορισμός. Χείμαρρος λέξεων είναι…
-Σωστά. Ίσως και χείμαρρος περιορισμών. Είναι έννοια που δεν μπορεί να περιγραφεί η Ποίηση. Σε πάει σε απόκρημνα, άκρως μοναχικά μονοπάτια. Εκεί όπου παράγεις ακατάπαυστα λέξεις, έννοιες, τραγούδια. Κι όταν έρχεται το τέλος της κύησης, χαμένος από χρόνο και τόπο, τότε βλέπεις τη γέννα, τη μεγάλη ανταμοιβή. Σου δίνεται η ομορφιά. Δεν τελειώνει αυτό το ταξίδι, παρά μόνο με το φυσικό θάνατο.
………….............................
-Νιώθω καθημερινά να αναμετριέμαι με το αιώνιο, το άφθαρτο. Είναι αυτή η κινητήρια δύναμη, που την είπαν ματαιοδοξία. Άλλοι τη χαρακτήρισαν ηπιότερα, φιλοδοξία. Η φύση του έργου μου, το καταδικάζει να αγωνίζεται για να υπάρχει στους αιώνες. Το έργο μου είναι το εργαλείο, το διάμεσο που με φέρνει σε επαφή με τους γύρω μου, με την ανθρώπινη ιστορία, τον κόσμο, το σύμπαν. Αυτό το πολύχρονο δέσιμο, διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ερωτικής σχέσης. Νιώθω ότι συμμετέχω στις λειτουργίες του σύμπαντος. Τις αφουγκράζομαι. Εγώ και το έργο μου. Μπαίνει ο ένας μέσα στο άλλο. Τρέφει το ένα τον άλλο. Γαντζώνομαι σε αξίες. Τα νιώθω όλα αυτά, όπως νιώθω το βλέμμα σου να με κοιτάζει σαν εξωπραγματικό. Αλλά με αφήνει αδιάφορο πια, στην ηλικία μου, το πως με εισπράττουν οι άλλοι. Σε βεβαιώ, παντελώς αδιάφορο.
-Τι γίνεται εκείνη τη στιγμή; Τη στιγμή της γέννας όπως λέτε.
-Μια μεγάλη έκρηξη. Παντού. Στο μυαλό, στο στήθος, παντού. Μια στιγμιαία έκρηξη που τη νιώθεις διαρκείας. Και χάσιμο από τόπο και χρόνο. Και παντού φωτιά, ένταση, σαν να σκορπίζουν τα κύτταρά σου στους ορίζοντες. Απίστευτη αίσθηση. Μοναδική. Θα μιλούσα για… συμπαντική κατασπορά κυττάρων.
-Έχετε συνείδηση αυτής της διαδικασίας;
-Σε βάθος, όχι. Μέσα από την επανάληψη, τόσες δεκαετίες πια, νιώθω πολύ συγκεκριμένα την κίνηση. Όχι τη διαδικασία. Το χέρι κινείται ταχύτατα, αφύσικα γρήγορα. Νιώθω ότι δεν υπάρχουν αισθήσεις ή καλύτερα, όλες γίνονται ένα και συγχρόνως βρίσκομαι σε ένα κενό τόπου - χρόνου, όλα σταματάνε, όλα δεν υπάρχουνε, παρά μόνο μια κίνηση. Δεν ξέρω αν η λειτουργία αυτή μοιάζει με εκσπερμάτωση ή ξαφνική αιμορραγία. Ξέρω ότι είναι τόσο δυνατή η αίσθηση της «σπονδής», που λόγω της ισχύος της, αναρωτιέμαι συχνά «ποιος να μου κινεί το χέρι»