[Ἔτσι ὀνειρεύεσαι πάντα...]

Ἔτσι ὀνειρεύεσαι πάντα...

μὲ κουρασμένο φῶς καὶ λυπημένο

μὲ τὴν διάθεση τροχαίου πανικοῦ

ἕνα τσιγάρο νὰ τρώει μέρα-νύχτα τὰ χρόνια σου

ἐπάνω σὲ λιπόσαρκα σεντόνια αὐχμηρὰ

καὶ μιὰ ἀνάμνηση ἀργὰ νὰ σοῦ πήζει τὸ αἷμα.

Ἐνηλικιώνεσαι πιὰ συχνὰ

γιὰ νὰ μὴν συνθλίβεσαι ἀπότομα

στὶς κρημνώδεις ψυχὲς τῶν ἄλλων.

Κι ἔτσι σκοτώνεσαι πάντα...

σωρὸς ἐρωτευμένος, τιμαλφὴς

ἐκεῖ, στὸ τέλος τοῦ καλοῦ παραμυθιοῦ

μὲ τὶς τρωτὲς συνήθειες ἀσήμαντων ἡρώων

νὰ μὴ σὲ μνημονεύει ἐσένα οὔτε θάνατος.

Μετὰ χαμογελᾶς

κλείνεις τὸ μάτι ἐμπειρικὰ καὶ λὲς

ἔ, καὶ τί ἔγινε, λοιπόν;

σὲ κάποια ἄλλη ζωὴ – δὲν πειράζει

καὶ στρέφεις τὸ βλέμμα σου ἀλλοῦ

γιατὶ ἀνθρώπινα τὸ ξέρεις πὼς κλαῖς

γιατὶ ἀνθρώπινα τὸ ξέρεις σὲ τρομάζει

ποὺ ἔχεις ἀκόμα τόσα πολλὰ

κατὰ νοῦ νὰ ξεχάσεις.