το κρασί των Φιαάκων

Πές μου το πάλι πὼς θὰ μὲ θυμᾶσαι κι ἐγὼ θὰ σὲ πιστέψω.

Ποιὸς θὰ μποροῦσε ἀλήθεια νὰ κρατήσει τὸ τιμόνι σὲ τούτους

τοὺς καιρούς;

Χάλασε κι ἡ πυξίδα χαθῆκαν οἱ προορισμοὶ

τὰ κύματα σηκώθηκαν ὡς τὸ μυαλὸ σβήσανε οἱ αἰῶνες

τόσες πατρίδες τόσες προσπάθειες μέσα μου καμένες.

Ἂσ’ τοὺς ἀνέμους νὰ μᾶς πᾶνε ὅπου θέλουν

ἂσ’ τοὺς ἀνέμους καὶ τὸ τυφλὸ κρασὶ

τὸ ματωμένο φῶς πάνω στὰ χείλη σου, τὸ ψέμα κι ἡ ὀμορφιά σου

πές μου τὸ πάλι

πές μου τὸ πάλι πὼς θὰ μὲ θυμᾶσαι κι ἐγὼ θὰ σὲ πιστέψω.