Infinito

 

Πάντα μου ήταν αγαπητός αυτός ο λόφος
κι αυτός ο φράχτης που από κάθε πλευρά
του ορίζοντα εμπόδιζαν το βλέμμα μου.
Κι ενώ καθόμουνα και ρέμβαζα
φανταζόμουνα απέραντα μέρη, υπεράνθρωπες
σιωπές και βαθειά γαλήνη. Και για λίγο
η καρδιά μου έδιωχνε τον φόβο. Κι όπως ο άνεμος
ένιωθα να μουρμουρίζει μέσα στα κλαδιά
εκείνο το σιωπηλό άπειρο με το θρόισμα
έμοιαζε κι αναπολούσα την αιωνιότητα
και τις νεκρές εποχές, και το παρόν το ζωντανό
και το αντήχισμά του. Και μέσα σ' αυτό
το άπειρο πνιγότανε η σκέψη μου
με το ναυάγιο γλυκό σε τούτη τη θάλασσα.

Ποίημα από την έκδοση της Φαίδρας Ζαμπαθά-Παγουλάτου Τζιάκομο Λεοπάρντι,