Σκάκι

 Ἕνας κόσμος-ἕνας κόσμος τετράγωνος ὁ κόσμος μου.
Στὶς ἁπλοποιημένες του διαστάσεις χαρακώνονται οἱ ὁρίζοντες τῶν
ἡμερῶν, τῆς ἰσονυκτίας ἡ ἀντιθετικὴ ἐπιφάνεια.
Ὅλα τὰ ἐγκλήματα τῆς ζωῆς-πανουργίες, φόνοι-ξαναζοῦν ἀπάνου
στὸ σιντέφι καὶ στὸν ὄνυχα ὅπου ἐπίπονα γλιστροῦν ἄκαρδου
νοῦ τὰ φιλντισένια σύμβολα τὰ εἴδωλα ἀπὸ κοράλλι.
Ὁ δρόμος τους, οἱ ἐπικίνδυνοι σταθμοὶ των, οἱ ἀπογοητεύσεις καὶ
τὰ λάφυρα-χαρὲς γι’ αὐτὸ ποὺ ἤτανε καρδιά.
Τώρα μὲ τοῦ χεριοῦ τὴ σπάνια κίνηση νὰ περιπλέξει τὸ ξερὸ
παιχνίδι.
Τὸ αἷμα ποὺ κυλάει, οἱ βιασμοί, ὅ,τι κρυφὸ ἔχει ἡ ψυχή, δὲ διακρίνεται
στὶς αὐστηρές του μεταβολές.
Ὅσοι ὅμως ξέρουν τοὺς κανονισμούς, στὸ κάτοπτρο βλέπουν τὶς
φρικτὲς εἰκόνες ποὺ δύο παῖκτες κλείσανε σ’ ἐβένινο πλαίσιο
καὶ προσπαθοῦν μὲ λιτὲς κοῦκλες νὰ σκεπάσουν.