Η ψυχή του στρατιώτη

 Ανάμεσα σε θραύσματα ψυχών
πνιγμένα στο αίμα,
ακούς το κενό τραγούδι των σιωπών...
και βλέπεις τον τρόμο σε ένα άδειο βλέμμα.

Ξεχάσαμε τα χρώματα του δηλινού.
Λησμονήσαμε το γαλανό του ουρανού.
Άραγε να υπάρχει ακόμα ελπίδα;
Άραγε μπορεί να τρυπήσει τους καπνούς μια ηλιαχτίδα;

Πόνος και φόβος είναι οι σύμμαχοί μας.
Απόγνωση και απελπισία οι αιχμάλωτοί μας.
Πουθενά η ελπίδα.Πόσο να αντέξει η ψυχή ενός στρατιώτη;

Στο όπλο μου έχω δέσει μια κόκκινη κορδέλα.Να μου θυμίζει ένα λουλούδι που έκοψα μια μέρα.
Ένα τριανταφυλλάκι ήταν ολάνθιστο και μικρό.
Μα ήταν η μέρα που ήρθε το γράμμα το θλιβερό.
Μαράθηκε το λουλούδι σε κάποια γωνιά του δρόμου.
Τα αγκάθια του με τρύπησαν ρίχνοντας στις φλέβες μου
το δηλητήριο του τρόμου.
Πόσα να βαστάξει η ψυχή ενός στρατιώτη;

Αρχηγός μας η οργή.
Χωρίς λογική στον θάνατο μας οδηγεί.
Θάψαμε τα όνειρά μας κάτω από το κόκκινο χώμα.
Πάνω σε αυτό ψυχές αποχωρίζονται το σώμα.
Οι τελευταίες ανάσες.
Η ψυχή του στρατιώτη.

Άραγε μας περιμένουν ακόμη πίσω;
Άραγε αν κλίσω τα μάτια στο σπίτι μου να ξυπνήσω;
Ξέρω ότι το τριανταφυλλάκι θα είναι εκεί.Γιατί εκεί το άφησα.Μπορεί να έχει μαραθεί.
Αλλά θα είναι εκεί.

Σκύβω το κεφάλι και κλίνω τα βλέφαρά μου.
Νιώθω που χτυπάει σαν τρελή η καρδιά μου.
Ανοίγω τα μάτια και βλέπω στα πόδια μου ένα λουλούδι.
Δάκρυα κυλούν στα μάγουλά μου.Η ψυχή του στρατιώτη.
Σιγοψυθυρίζω μια μελωδία.
Το τελευταίο τραγούδι.

Τελικά υπάρχει ελπίδα.