Μόνιμα αφιερωμένο... / Γαβρίλης Ιστικόπουλος

Λάθος το κυνήγι του άδικου χαμού....
Λάθος και το στερνό Σου της ελπίδας βλέμμα.
Πλάνη το παράπονο Σου, Ουρανέ μου,
άγουρες, σκληρές οι μεγάλες Σου υποσχέσεις.

Της αποτρόπαιας προδοσίας οι κραυγές,
πλάνεψαν τα καράβια Σου, Ελλάδα,
μείναν πνιγμένα μέσα στα λιμάνια Σου
να χάσκουν σαν τεράστια, απορημένα,
μπαρουτοκαπνισμένα στόματα του Καημού Σου.

Χθές, που ύστερα από σαράντα χρόνια,
αξιώθηκα την τιμή της επίσκεψης σου Thomas Eliot,
μου είπες: ''... Ο χειμώνας μας ζέσταινε
σκεπάζοντας τη γη με το χιόνι της λησμονιάς...''
Ναι... σου είπα... θυμάμαι...
Θυμάμαι τότε που αλλαλάζοντας ξεσκίζαμε
τα λάβαρα και τις σημαίες μας
να δέσουμε τις πληγές μας, αδελφέ μου.
Εσύ... εκεί.......... Εγώ εδώ!...
Τι χρονιά κι εκείνη του '72;... Θυμάσαι;...
Να μου έρχεσαι όμως πιο συχνά...
Ε, δεν πέρασαν δα και ...χρόνια...
Κοίταξε με... Σαν χθες δεν σου φαίνομαι;...

  Από τη συλλογή ''Της αγρύπνιας''.