ΤΑ ΔΕΣΜΑ

Τὰ δεσμὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν

μᾶς πληγώνουνε τὰ χέρια –

κάτι ἀόρατα μαχαίρια

μᾶς κεντοῦν.

Τὸ κλειδί τῆς φυλακῆς

τὄχει ὁ χρόνος κ’ ἡ συνήθεια –

καὶ σὲ πάει στὸ δρόμο ἡ ἀλήθεια

τῆς σιωπῆς.

Πάντα ψάχνεις γιὰ νὰ βρῇς

τὴν ψυχή σου στὸ σκοτάδι,

μὰ τὴν χάνεις κάθε βράδυ

πιὸ νωρίς.

Κι ἂν ὑπάρχουν οὐρανοί –

θέ μου, πόσο μακρυά μας!

Κ’ εἶναι μόνο στὰ ὄνειρά μας

γαλανοί!