Είμαι μια τρικυμία... / Γαβρίλης Ιστικόπουλος

Τώρα, είμαι μια τρικυμία
που έδιωξε
το πιο αθώο κοπάδι των Ζέφυρων...
μ' ένα της μόνο πέρασμα.
Ένοχος χωρίς να δικαστώ
ουρλιάζω στους ουρανούς
με τη φωνή του ζώου.
Δεν θυμάμαι ούτε
το πρόσωπο του φεγγαριού.

Έτσι αόριστος,
κουρνιάζω στη μήτρα
της άπαρτης συνείδησης.

Ω, αιμάτινοι χείμαρροι,
π' οργώνετε τη φαντασία μου.
Απόμακρος πια
απ' τις άλλες εμπειρίες,
εκλιπαρώ την άλωση μου,
αναζητώντας την κρυμμένη ηδονή
στις βυσσινιές εικόνες
του βυθού σας.

  Από το ''άνθος της μπαμπακιάς''