[Απλώθηκαν ξανά μπροστά μου]

Απλώθηκαν ξανά μπροστά μου
οι ταξιανθίες μιας ευτυχίας ανυπεράσπιστης,

χωρίς οσμή και ιστορία,
μοριακές ολάνθιστες πληγές από τον έρωτά σου......

Και πέρα από τους ουρανούς συννέφιασε
των πόθων μου η γλυκιά αιμορραγία,

έτσι που πάνω απ’τη σιωπή
με ύψωσε το χώμα’


και μες τα σμήνη των ανωφελών
ρευστό σαν μια υπεκφυγή
μου έδωκε κάποια ζωή

το πορφυρό μου πτώμα.....