[Φοβάσαι....]

-Φοβάσαι τελικά,κι ας μη ξέρω το γιατί.

`Χθες ονειρεύτηκα μια αυλή,της είπε.Μια αυλή που τα παιδιά κλωτσούσαν όνειρα με ματωμένα πόδια. Εγώ όμως δεν ήμουν μαζί τους.Μεταμόρφωνα το όνειρο με σπασμένα κεραμίδια σε πύργους ιδεών και ιδανικών κι ας μια σχισμένη μπάλα πάντα τα γκρέμιζε...

-Σ ακολούθησε κανείς ,τόλμησα να ρωτήσω....

`Κόμπιαζε ψάχνοντας να βρει λέξεις....Ησυχία παντού.Χάθηκαν μέσα από το θρόισμα της λίμνης.Κι εκείνο το δίχτυ στην ακτή φυλάκισε την επιθυμία του στο χθες.

-Οι ιστορίες πάθους και έρωτα δεν πουλάνε πια , κι εγώ επιθυμώ να ελευθερώσω τις αποτρόπαιες σκέψεις σου, να κόψω τα δίχτυα??

`Έσκυψε το βλέμμα.Κι αν ο συμπαντικός δικαστής την ποινή που θα μου επιβάλει θα είναι το αμνιακό μου υγρό , τότε για πες , τι να αποφασίσω???

__!_!_!_!__!_!_!_!__!_!_!_!__!_!_!_!__!_!_!_!__!_!_!_!__!_!_!_!__

Τα γιορτινά του έρωτα της βγαλμένα από την ναφθαλίνη μάτωσαν τις χούφτες της.
Το δροσερό της νύχτας αγγίζει τους αστραγάλους της.
Το μονοπάτι με το αρισμαρί που ξεκινάει από τον έρημο Σταθμό πλημμυρισμένο με τα μοβ άνθη ,την οδηγεί σ ένα δρόμο που δεν τον γνωρίζει.
Μα ούτε ένα τρένο δεν περνάει πια, κανένας επιβάτης στην αναμονή ούτε μαντήλια αποχαιρετισμού μουσκεμένα με νότες χωρισμού.
Συνηθισμένες ιστορίες θα μου πεις για υπεραστικούς έρωτες που αφήνουν πάντα εκείνο το απόκομμα του εισιτηρίου επιστροφής ,απόδειξη αρχοντικής ψυχής.


Πτήση στο παρελθόν θα είναι, μα ο συγκυβερνήτης απουσιάζει και η πάχνη της γης σκεπάζει το κορμί της.....