Χρόνος, αφέτης και εφέτης

 Σκιές οι δρόμοι
σκυφτά φαντάσματα του χθες οι ταχυδρόμοι
Σβησμένα γράμματα, χαμένες υποσχέσεις
κρατώ ανάσα και αισθήσεις σφαλιστές

Ιερές προφάσεις
στις φλόγες όλες της ψυχής οι επαναστάσεις
Γραμμή αδύναμη του ορίζοντα τα χρόνια
κι οι έρωτές μου ισοβίτες βομβιστές

Σωπαίνουν όλοι
όσοι αδειάσαν στην αλήθεια το πιστόλι
Κι όσοι πετάξαν με φτερούγες τσακισμένες
στ’ ονειροδρόμιο βρεθήκαν του βυθού

Στερνή παρτίδα
και τ’ ακροδάχτυλά σου στήνουν την παγίδα
Στιγμές που γίνονται αιώνες στο άγγιγμά σου
μη με αφήνεις στο μεθύσι του χορού

Ανακριτής κι απολογούμενος αντάμα
θα δικαστούν και θα δικάσουν λάθος δράμα
Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος είναι ο αφέτης
μα και του τέλους ο αμείλικτος εφέτης

Ήχος τραχύς και ανεπαίσθητος συγχρόνως
γλυκό κρασί και μαύρο ρόδι είν’ ο χρόνος
Σαν αγνοούμενου διασώστη προμαχώνας
δύει η άνοιξη και λάμπει ο χειμώνας