«Η γη του Μαντέλα» (1988) (Απόσπασμα)

«Η γενναιοδωρία σου με απειλεί, Μαντέλα, αυτό το τεντωμένο
Δέρμα του τυμπάνου της καρδιάς σου, που επάνω του εμείς τα εκατομμύρια
Χορεύουμε. Φοβάμαι πως κολλάμε, σαν χοντρές βδέλλες
 Πάνω στις φλέβες σου.
Η καθημερινή μας ασυνέπεια
Αμβλύνει την αιχμηρή κόψη της θέλησής σου.
Οι συμβιβασμοί μας αδειάζουν την πληρότητα των πράξεών σου-
Που ταΐζει τα άδεια από θέληση στομάχια μιας ηπείρου,
Τι θα μείνει από σένα, Μαντέλα;».