ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ

 

Θα μπορούσαμε να πάμε σ΄ενα λούνα πάρκ
Αυτά στήνονται συνήθως στις παραλίες
-μονάχα στο Μεσολόγγι το πέτυχα στη μέση της πλατείας-
Εσυ θ΄ ανέβαινες στα διάφορα που πετάνε,
στριμωγμένη απ΄τα πιστιρίκια που θα χώνονταν δίπλα σου.
Θα τα ρωτούσες θα σ΄απαντούσαν, θα χαμογελούσες.
Εγω θα κοίταγα από κάτω
όπως συνήθως κοιτάω τα πράγματα:
Τη ζωή, εμένα, τα δάκρυα που μπαίνουν αντί να βγαίνουν, τις μέρες να προχωρούν πίσω.
Κάτι κλεφτές ματιές όταν κατέβαινες από κει.
Κοιτάς γύρω-τριγύρω, μη τυχόν φυλακίσει, καμιά εικόνα τα μάτια σου
Εγώ πάντα κοιτάω κλεφτά αυτόν που έχω δίπλα μου.
Στην έξοδο θυμάσαι τι έκανες, πριν έρθουμε
Σκέφτομαι τι θα κάνω, μετά.
Μετά στο λεωφορείο του τρόμου θα γελούσαμε
Ξέροντας που έχουμε μπεί,
αργά απόγευμα, σούρουπο μπλαβί.
Ένας-ένας οι συνταξιδιώτες θα πέθαιναν,καθυστέρηση...
Δεν χωρούν  τα φέρετρα απ΄τις πόρτες, σεντόνι καλύτερα.
''Οδηγέ, ξεκίνα''
-έτσι είναι τα λούνα πάρκ-
Τελικά θα είμασταν πάλι οι τρεις που έμειναν,
εμείς οι δυο κι ο οδηγός.
''Γιατί είμαι μικρή ακόμη, γιατί θάμαι πάντα αόρατη
χιχι....δίπλα μου τη γλυτώνεις κι εσυ''.
''Τη γλύτωσα μια φορά μόνο, χαζούλα
σ΄ευχαριστώ πολύ που με θυμάσαι''