Πέρασμα απʼ τη Θεσσαλονίκη

Δεν ήταν όνειρο, ήμουν ξανά στην πόλη
που με κράτησε στα σωθικά της
δέκα χρόνια. Στην πόλη που ροκάνισε
το πιο καλό μου σώμα.Περπάτησα
αργά στην προκυμαία, τις νύχτες
ανηφόρησα στα  άστρα. Ήμουν εδώ
ξανά, κυκλοφορούσα διάφανος
σαν να ʼμουνα νεφέλη, εδώ σπατάλησα
τʼ ανίσχυρά μου χρόνια που δίχως
δύναμη καμιά και δίχως εξουσία
είχα παραδοθεί στην ηδονή.΄

Στην ηδονή μιας τέτοιας πόλης.