Δεκαπεντασύλλαβοι του δεκαπενταυγούστου

(Απόσπασμα)

VI

Κι αν στέρεψαν τα σύνορα μέσ’ του καιρού το χάσμα

δεν έχει σύνορα η ψυχή στην απεραντοσύνη

κι ούτε τον πόθο δένουνε γκέμια και χαλινάρια.

Μα στου γιαλού σου αγάπη μου τα σύνορα αρμενίζω.

Βάζω τα σπλάχνα μου άγκυρα μέσ’ του βυθού τα πλάτια

αγκομαχούν τα κύματα στο φρουμαγμένο νότο

δεν είν’ καπνός η αγάπη μου γιά σύννεφο που σβήνει–

φωτίζουν το τιμόνι μου των κεραυνών πελέκια.