[Δεμάτιν που ν’ απολυθεί]

Δεμάτιν που ν’ απολυθεί
κι ο άνεμος φυσήσει
ευτύς έν’ να σκορπίσει
κ’ έν’ να το πάρει να χαθεί.

Πράμαν πον’ πάντα στιβαρόν
άνεμος δεν το παίρνει·
κι ο κόσμος να το δέρνει,
μεινίσκει πάντα του γερόν.