Βαρώσιν

Κρίμας τα τόσα κάλλη σου τζι εμαυρογερημιάσαν

νεκατσιασμένοι Μάρτηες πιον πάνω σου ελουρκάσαν

Πού έν’ τα πορτοκκάλλια σου, γοιον λίρες που κρεμμούνταν

τζι εκοτσινολοούσασιν οι κόφινοι πο’ ’ρκούνταν;

Σήμμερον εν θωρείς ψυσήν, καλάθιν να γεμώσει

μήτε Τουρκούν με Γρισκιανήν. Πότ’ εννά ξημερώσει;