“Αροδάφνες στον αυτοκινητόδρομο”

“Ευτυχώς, αροδάφνη,
ευδοκιμείς ακόμη στα μέρη μας,
τα ξηρικά
στην πέτρα
τον ασβεστόλιθο
το σεληνιακό τοπίο της ψυχής

μέσα στη σκόνη των ερήμων μας
τη χαρμολύπη του καλοκαιριού
βγαίνεις στους δρόμους
με το ροζ φουστάνι
το άσπρο νυφικό
χορεύοντας

ατίθαση προκλητική
η τρίτη, η καλλύττερη λαλούν σε Ροδαφνούσα

και τώρα λοιδορείς με χρώματα
τη μέσα σκοτεινιά μας συνδαυλίζοντας ό,τι απέμεινε
με σπινθήρα ακροτελεύτιο
βαθιά
στο νεκρωμένο εγώ μας.

Όμως αργήσαμε πολύ:
άνου να πάμεν, Ροδαφνού, τζ’ αφταίννει το καμίνιν…