[Ένα φθινόπωρο ακόμα..]

"Ένα φθινόπωρο ακόμα, στριμωγμένο ανάμεσα σε καυτό ήλιο και ανάσες παγετού, περιμένει/ να γυρίσουμε από τα εξόριστα χρόνια, εκεί που τρώγαμε τη ζωή μας, σε πολέμους και θυσίες/ σημαία περήφανη στέκει τώρα στο χτύπημα του ανέμου, ο κόσμος άλλαξε φωνάζει, νικήσαμε/ μα εσύ κι εγώ χαμένοι στεκόμαστε, σαν εικόνες σε χαμένο ξωκκλήσι, κουρασμένοι πια/ δεν ήταν ότι αγωνιστήκαμε πολύ για τη νίκη, ή ότι χάσαμε στη σύγκρουση, μεταφέροντας παλιά τραύματα/ ήταν ότι δεν ζήσαμε ότι αγαπήσαμε, ότι δεν σε γνώρισα πραγματικά κι ας ήσουν πάντα εκεί/ οι δρόμοι τα βουνά κι η νύχτα μας κορόιδεψαν, μας ξέχασαν μόνους, σχεδόν παρατημένους/ τι κρίμα, πόσο άδικο, να θέλεις να ζεις αληθινά και να μαζεύεις μόνο μετρημένα χρόνια/ Ένα φθινόπωρο ακόμα, στριμωγμένο ανάμεσα σε καυτό ήλιο και ανάσες παγετού, περιμένει".