ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (Σημάθκια των τζιαιρών)

Μιάν νύκταν πάνω στα ψηλά εσιάστηκα μια λάμψη
που ήταν τόσο δυνατή τζι’είπα πως θα μας κάψει.
Τζι’όμως τη στράταν έπιασα πέρκιμον της κοντέψω
τζιαί που το φώς της αν μπορώ λλίον τζι’εγιώ να κλέψω.
Έν ήταν πυροτέχνημα για φωτεινόν παιχνίδι
μα’ταν το φώς της ποίησης πον’της ζωής στολίδι.
Σε μιάν κολώναν κάμποσα ονόματα γραμμένα
άλλα μεγάλα άλλα μιτσιά μα ούλλα φωτισμένα.
Ονόματα των ποιητών τζιείνων που την εκτίσαν
τζι’αθάνατην την ποίησην στον τόπο μας αφήσαν.
Το κάθε έναν έλαμπεν με τον δικόν του τρόπον
τζι’ούλλα μαζίν εφώτιζαν τον δύσμοιρο μας τόπον.
Στην πιό ψηλήν της την κορφήν σε δάφνινα στεφάνια
τζιείνα πο’ λάμπαν πιό πολλά τζιαί φέγγαν στα ουράνια.
Τ’αείμνηστου Λιπέρτη μας τζιαί του Μιχαηλίδη
τζι’έναν που τους νεώττερους του Παύλου του Λιασίδη.
Ούλλοι τους τούτοι ποιητές πάντα θα ξεχωρίζουν
γιατί με τζιείνα πο’γραψαν την Κύπρο μας στολίζουν.
Πέμπουν μηνύματα πολλά γι’αγάπην τζιαί ειρήνην
για ελευθερίαν, ανθρωπιά τζιαί για δικαιοσύνην.
Η ποίηση τους έμεινεν να λάμπει σαν το φάρον
αφού ποττέ της έν γερνά τζι’ούτε φοάται Χάρον.
Πάντα ε-να στέκει ζωντανή για χρόνια τζιαί αιώνες
έστω τζιαί αν αλλάσουσιν τζι’ανθρώποι τζιαί κανόνες.