η γριά γιαγιά-μου

Η γριά γιαγιά-μου η εκατόχρονη

πια δεν κοιμάται με τα παραμύθια,

ολημερίς κοιτάζει κατά το βοριά

με ήλιο, με βροχή — πού ‘ναι τ’ αδράχτι της

σε τούτο το τσαντίρι σύνεργο διαβόλου;

Κάθεται και κοιτάζει τα βουνά

με ξεπλυμένα μάτια,

κάθεται κι αφουγκράζεται τη γη, κι ακούει

στη μακρινή αυλή-της ξένα βήματα.

το σπόρο να τσακίζουν που τολμά ν’ ανθίσει.

«Θα περιμένω, γιε μου», λέει η γριά γιαγιά-μου η

εκατόχρονη

«να πάω σπίτι-μου∙  εδώ δεν είναι τόπος μου για

να πεθάνω».

Κι έτσι ως γυρνά και συνεχίζει να κοιτάζει τα

βουνά

ξέρω πως η γριά γιαγιά-μου η εκατόχρονη,

αυτό θα κάνει.