οι νεκροί μας

«Όταν τα βράδια απομένουμε μόνοι

μάς επισκέπτονται πρόσωπα αγαπημένα.

Πρόσωπα που ταξίδεψαν

μαζί μας χρόνια πριν.

Mιλάμε γι’ αυτά

που ζήσαμε μαζί τους

μα προπάντων

γι’ αυτά που θα δημιουργούσαμε

αν ήταν κοντά μας.

Τους μιλάμε για τις αγάπες μας,

για το κρασί που μας αρέσει

να πίνουμε με τις παρέες μας.

Τους ζητάμε να μας πουν

τη γνώμη τους για ένα σωρό

πράγματα που κάνουμε.

Τους ρωτάμε τι κάνουν

πού θα ήθελαν να πάνε...

H ώρα περνά χωρίς να το

καταλαβαίνουμε

χωρίς να προλαβαίνουμε να τα πούμε

όλα.

Και οι αγαπημένοι μας νεκροί

φεύγουν και πάλιν για τον κόσμο της

σιωπής.»