[Οταν αντάριαζε]

Οταν αντάριαζε ,τα αισθήματά του,
ο άνεμος,
τ'άφησε όλα,στο σπίτι μου.
Γι'αυτό σε γυρεύω ,
στις θαλασσοσπηλιές.

Ξύπνησες την δροσοσταλίδα της μέρας,
βαμμένος την Ανατολή.
Ω ! τι ωραίος που είσαι !
Καθισμένος στο τραγούδι των νερών.
Και με τις λέξεις στα χέρια σου,
σ'ακούω που ζεις.

Ελα μαζί ,
να τυρανήσουμε τα φιλιά,
να τα κάνουμε καράβια.
Να ιδρύσουμε ,άλλον ουρανό.

Ελα στο στήθος μου να κοιμηθείς,
να ξεχειλίσω κελαηδισμούς,
καρποφόρο Φως ,να λουστώ.
Ω!! τι ωραίος που είσαι !!