Σε μια γυναίκα

Από καιρό σε πρόσμενε η ψυχή μου, μ’ αλίμονο! δεν ήρθες με του Απρίλη τα λουλούδια στην όψη σου, καλή μου.

Σε κάποιου φθινοπώρου χλωμό δείλι, σε μένα ξαφνικά σ’ έστειλε η μοίρα, με ανέκφραστο παράπονο στα χείλη.

Μια λέξη από το στόμα σου α δε πήρα, η σιωπή σου πιο υπέροχα μιλούσε, σαν το στερνό το ρόδο, που τα μύρα

τα τελευταία σκορπώντας, φυλλορροούσε βουβό τ’ άσπρα του πέταλα σα χιόνια. Κι η ψυχή σου απαράλλαχτα πονούσε

σαν τα καταδιωγμένα χελιδόνια που φεύγοντας στα ξένα έχουν αφήσει έρημες τις φωλιές τους στα μπαλκόνια…

Μα εύλογητή η ψυχή, που αφού γνωρίσει τον πόνο το βαθύ της ειμαρμένης, μ’ ανώτερη αυτεπίγνωση, σιωπήσει…