ΜΟΜΕΝΤΟ

Μια μέρα πλάϊ στους κρίνους της άμμου
τα καλάμια της καλύβας σκεβρωμένα,
τ' άλλα σπίτια είχαν κουφάνει
η θάλασσα πηγαινοερχόταν
κάλεσμα Αρμίδας.

Ποια ηλικία να είχα

Βγαίναμε από μια εποχή
πίνακα αναχρονιστικό
σ' άλλο για να μπούμε.
Σ' εκείνου το βλέμμα
η, Αργοναυτική εκστρατεία
Σ' εκείνης φως αυγινό
το χρυσόμαλλο δέρας.

Τι να έγραφε το φανταχτερό
στον τοίχο ημερολόγιο;

Κι όταν όλα και όλοι φώναξαν μεμιάς
«φως που λειώνεις φτερά,
πέτρες λυτρώνεις από ύπαρξη μουγγή,
θρέφεσαι με τ' ανερμήνευτο,
κοιμάσαι με τη μαγιόλογη σιωπή ,
έλα εδω που σε προσμένουμε
αιωνιοχτίστη!»

Οι χρονολογίες είχαν ξεχαστή.