Πηνελόπη

Και τώρα... πώς;

Πώς αγοράζει κανείς το Θείο Άνεμο

Που πέρασε και δε μας χτύπησε την πόρτα;

Πώς αρχίζει η Ζωή απ’ το Τέλος

Εκεί που πάει να χαθεί στο λιόγερμα το σχήμα του κόσμου;

Ο αργαλειός μου στέρεψε από χρώματα της Νιότης

Καιρό τώρα βάφω με τεχνητές μεθόδους

Κόκκινες όλες τις κλωστές μου

Μα γρήγορα που ξεβάφει η αναπλήρωση!

Και μένει πάλι  σαν ξεθωριασμένη άνοιξη το πράσινο

Σαν ξεβαμμένος ουρανός το  μπλε

Που δεν ελκύει το φτερούγισμα του Έρωτα

Και τώρα... τι;

Ζητάς να  γείρω  την ανάγκη μου

Το πρώτο ετούτο βράδυ του αιφνιδιασμού σου

Δίπλα στις Αφροδίτες  όλες που σαγήνεψαν τα κύματά σου

Με ποια λαχτάρα να  αγγίξω τη ζωή και πάλι

Όταν  σπαράζουνε  εντός  μου ψυχές  παραπλανημένων ονείρων;

Φίλησέ με! Ίσως έτσι μου θυμίσεις

Πώς τραγουδούν τα σύννεφα στις μικρές χαραμάδες του Ήλιου

Κράτησέ με! Ίσως έτσι σκεπάσει η αντρική σου μυρωδιά

Την ανικανοποίητη σάρκα ενός πρόωρα γερασμένου Πόθου

Ζητώ πολλά απ’ το περίσσευμα της Μοίρας;

Ξημερώνει! Πάλι κοιμήθηκα με την απουσία σου...