Όταν πεθαίνουν οι μέρες κι ανοίγουν οι παρανομαστές των πολέμων τα σκοτεινά κλάσματά τους
Το φως μικραίνει τον κύκλο του και η ανταύγεια μιας ελπίδας σφάζει
ήρεμα την μοναξιά εκείνου που σκηνοθετεί μες τα ντεκόρ των ονείρων..
Ωραία όλα!
Κρεμάμενα στο ξύλο που ηχεί σαν να ‘ναι το Θεού η φλογέρα.
Κρεμάμενα στο ξύλο που ηχεί σαν να ‘ναι το Θεού η φλογέρα.
Χωλαίνουν όμως οι επικοινωνίες μας
γιατί από μια τύψη εξαρτώνται οι επιθυμίες…
Οι κοινωνίες
απέτυχαν
στο πιο απλό:
να αφήσουν ν’ ανασάνεις..
Όταν σβήνουν τα φώτα της γιορτής είναι το ίδιο άγριος ο άνθρωπος
με τα αδέρφια του των σπηλαίων..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου