«Κλεψύδρα»

Ασημοστολισμένα σύννεφα
διαβαίνουν τα σοκάκια της καρδιάς
μετρώντας κόκκο κόκκο τις πνοές,
με κόπους και με βάσανα,
το πέρασμα,
μελώνουν, ζαχαρώνουν.

Εσύ κοιτάς, τι να πρωτοδιαλέξεις ,
από τους κόκκους μιας ψυχής,
σε εσένα χαρισμένη.

Σκύβουν στην ομορφιά σου,
γονατιστά παρακαλούν...
πατώντας πλήκτρα,
στης δημιουργίας τη φόρα πάνω,
χαρταετούς της λύπης μη πετάς,
σκοτίζεται η πλάση.

Δές τα ποτάμια άνθρωπε,
τον ουρανό, τ’αστέρια,
μές της κλεψύδρας που μετρά,
του χρόνου τις στιγμές σου,
μάθε από την ομορφιά,
εσένα ν’αγαπάς με έρωτα περίσσιο….