ΔΙΣΚΟΣ: ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΑΠΡΙΛΗΣ
στίχοι : Γιώργος Νικολακάκος-Άγγελος Παπαγεωργίου
μουσική, ερμηνεία : Άγγελος Παπαγεωργίου
κι ας το 'χαμε ξεχάσει
---------------------------
Να 'χεις ψωμάκι μια μπουκιά,
να 'χεις κρασί στο τάσι,
είναι γιορτή και Πασχαλιά
κι ας το 'χαμε ξεχάσει.
Να σ' αγαπούν και ν' αγαπάς
και να χαράζει η Πλάση,
είναι ευλογία, μάτια μου,
κι ας το 'χαμε ξεχάσει.
Να 'ναι το δείλι βύσσινο
και τ' όνειρο κεράσι,
είναι χαρά και τυχερό
κι ας το 'χαμε ξεχάσει.
Να 'σαι κερί στο πλάι μου
στου φεγγαριού τη χάση,
είναι, αγάπη μου, γιορτή
κι ας το 'χαμε ξεχάσει.
---------------------------------------------------
==================================
Όποιος πάει σε ξένο τόπο,
----------------------------
Όποιος πάει σε ξένο τόπο,
στη βαλίτσα, πρώτο-πρώτο,
βάζει χώμα απ' το χωριό του,
και τον άγγελό του.
Στο Μόναχο και στην Αθήνα,
φυτεύει ξύλινα κλαρίνα,
για να τον πάει στη μάνα πίσω,
το μύρο τους το Πωγωνίσιο,
με το βοριά με το νοτιά,
με του αγγέλου τα φτερά.
..........................................................
Όποιος πάει στον άλλο κόσμο,
με το δάκρυ και το δυόσμο,
παίρνει χώμα απ' το χωριό του,
και τον άγγελό του.
Στον Αλνταϊρ, στην Ανδρομέδα,
φυτεύει κυπαρίσσι μέγα,
να σκαρφαλώνει στα κλαριά του,
να πάει να βλέπει τα παιδιά του,
με το βοριά με το νοτιά,
με του αγγέλου τα φτερά,
Χριστούγεννα και Πασχαλιά
και στο γιορτάσι του Άη-Λιά.
==========================
==========================
Σε γέννησε Ηπειρώτισσα
Σε γέννησε Ηπειρώτισσα
μανούλα απ' τα Τζουμέρκα
κι έχεις καρδιά σαν τ' αηδονιού,
κλαις και ραγίζει η πέτρα.
Μα, πρόσεξε, αγόρι μου,
κάθε σου βήμα μέτρα,
εδώ αν κάνεις μια στραβή
σε στήνουν στα έξι μέτρα,
εδώ είν' η πόλη του χαμού,
είν' οι καρδιές σαν πέτρα.
Τον νου σου εδώ, αγόρι μου,
κάθε σου βήμα μέτρα.
Εσύ είσαι σαν τ' αητόπουλο
στην άκρη στον Αώο.
Πού πας στης πόλης τη φωτιά
σαν αγριμάκι αθώο ;
=============================
σταυρωμένος Απρίλης
Εβγήκε ο ρήγας της βροχής
με τα λυτά μαλλάκια,
καβάλα στ’ άστρο της αυγής
και στα χλωμά κρινάκια...
Eβγήκε ο Απρίλης ο ντελής
ο έμορφος ο μάγος,
της γύρης ο πραματευτής
της άνοιξης ο βάρδος.
........................
Όποιος τού πάρει μιαν ευχή
δαίμονα θα νικήσει
κι όποια τού πάρει ένα φιλί
άγγελο θα γεννήσει.
........................
Μαχαίρι-ανθό του μενεξέ
στα δόντια του βαστούσε
κι η Πλάση βαριοπλάνταξε
γυμνός καθώς περνούσε.
Κι ώσπου να βγει την Πασχαλιά
στους ουρανούς να φύγει,
εφτά τού μέτρησαν καρφιά
ο λίβας και το φίδι.
.........................
Όποιος του πήρε μιαν ευχή
δαίμονα θα νικήσει
κι όποια τού πήρε ένα φιλί
άγγελο θα γεννήσει.
=============================
κάποιος κλαίει δεν τον ακούς;
Όταν πέφτει ένα δάκρυ
απ' το μάγουλο στη γη,
είναι μια μεγάλη μπόρα,
μια βαριά καταστροφή,
γιατί μια φορά γεννιέται
το κορμί και τυραννιέται
κι είναι κρίμα να ραγίζει,
να πονάει και να δακρύζει.
Κάποιος κλαίει στη βροχή,
κάποιος κλαίει στα σκοτεινά
και το δάκρυ του κρασί
και γλυκιά μεταλαβιά ,
κοινωνάει τους ποντικούς,
κάτω στον υπόνομο.
Κάποιος κλαίει, δεν τον ακούς?
Κάποιος κλαίει κι είμαι εγώ.
Κάποιος κλαίει στη βροχή,
με παράπονο βουβό,
κάποιος κλαίει,δεν τον ακούς?
Κάποιος κλαίει κι είμαι εγώ....
Όταν μια αγάπη γίνει
μνήμη, δάκρυ και φωτιά,
είναι ένα κακό μεγάλο
μια καταστροφή βαριά,
γιατί μια φορά γεννιέται
η καρδιά για ν' αγαπιέται
κι είναι κρίμα να ραγίζει,
να πονάει και να χωρίζει.
===================================
Φύκι του Παραδείσου
Τα δειλινά στο Πέραμα,
σ' ένα παλιό καράβι,
μονάχος μου τα πέρναγα,
σαν τον Παπαδιαμάντη,
τα κυματάκια έψελνα,
ψέλναν κι αυτά εμένα,
στην Κάλυμνο τα έστελνα,
αγάπη μου, σ' εσένα.
Μια νύχτα βγήκα στη στεριά,
σαν το λαγό στη φτέρη
κι έπεσα πάνω σε καυγά,
σε φονικό μαχαίρι.
.......................................
Τώρα ψηλά στον ουρανό,
τις ώρες μου, το βράδυ,
μονάχος πάλι τις περνώ ,
σαν τον Παπαδιαμάντη,
πουλιά και σύννεφα υμνώ
και κύματα αφρισμένα
να 'ρθούνε Τζια και Κάλυμνο,
αγάπη μου, σ' εσένα.
...........................................
Πάλι μυρίζει θάλασσα,
φύκι του Παραδείσου...
Tα νιάτα μου τα χάλασα
κι εσύ 'σαι μοναχή σου.
==================================
τέλος δεν έχει ο άνθρωπος
Τέλος δεν έχει ο άνθρωπος
τέλος τα βάσανά του.
Ο πόνος και το δάκρυ του
βιός του και σερμαγιά του.
Έρχεται, ιδρώνει, σβήνεται
και χάνεται κι αγιάζει
σαν το χαμίνι στη νυχτιά
σαν φύλλο μες στ' αγιάζι
σαν ρόδο στο χαλάζι.
.....................
Όλα βαθιά η μάνα-γη
στα σπλάχνα της τα παίρνει,
ώσπου μ' αλλιώτικη ζωή
πίσω ξανά τα φέρνει.
Πάλι ανθίζουν, χάνονται
σαν ίσκιοι μες στ' αγιάζι
σαν πεταλούδες στο βοριά
σαν κρίνα στο χαλάζι.
Μοίρα καλή τα αγιάζει.
===============================
βάλε του Μάρκου τα παλιά
Βάλε έναν δίσκο, μάγκα μου,
βάλε τον Άκη Πάνου,
θάρρος να πάρουμε οι φτωχοί -κι οι τρελοί-
να σηκωθούμε πάνω.
Κι ύστερα βάλε τα παλιά
τ' ασίκικα του Μαρκου,
ν' αρχίσουμε επανάσταση
κι ασκήσεις επί χάρτου.
Τρελός παπάς τούς βάφτισε
της Γης τους κυβερνήτες ,
από τρελούς θα τό 'βρουνε
κι αυτοί κι οι τραπεζίτες.
Βάλε του Μάρκου τα παλιά,
βάλε τους δυναμίτες,
τρώνε τα χέρια τους τρελούς,
τρώνε και τους αλήτες.
Βάλε του Μάρκου τα παλιά,
να κλάψουν οι προφήτες.
Βάλε έναν δίσκο, μάγκα μου,
βάλε τον Μπομπ τον Ντύλαν
κι αν είναι το κεφάλαιο -τ' άτιμο-
η Μάντσεστερ κι η Μίλαν,
στο κατενάτσιο των φτωχών,
σκυφτό θα προσκυνήσει
κι όποιος μάς έπαιξε άσο-χι, -στο ΠΡΟ-ΠΟ-
τρελά θα κονομήσει.
......................................
Τη "Συννεφούλα" , μάγκα μου,
βάλε να πει ο Νιόνιος ,
να συννεφιάσει, να χαθεί -να γκρεμιστεί-
του Χάροντα ο θρόνος.
==================================================
στίχοι : Γιώργος Νικολακάκος-Άγγελος Παπαγεωργίου
μουσική, ερμηνεία : Άγγελος Παπαγεωργίου
κι ας το 'χαμε ξεχάσει
---------------------------
Να 'χεις ψωμάκι μια μπουκιά,
να 'χεις κρασί στο τάσι,
είναι γιορτή και Πασχαλιά
κι ας το 'χαμε ξεχάσει.
Να σ' αγαπούν και ν' αγαπάς
και να χαράζει η Πλάση,
είναι ευλογία, μάτια μου,
κι ας το 'χαμε ξεχάσει.
Να 'ναι το δείλι βύσσινο
και τ' όνειρο κεράσι,
είναι χαρά και τυχερό
κι ας το 'χαμε ξεχάσει.
Να 'σαι κερί στο πλάι μου
στου φεγγαριού τη χάση,
είναι, αγάπη μου, γιορτή
κι ας το 'χαμε ξεχάσει.
---------------------------------------------------
==================================
Όποιος πάει σε ξένο τόπο,
----------------------------
Όποιος πάει σε ξένο τόπο,
στη βαλίτσα, πρώτο-πρώτο,
βάζει χώμα απ' το χωριό του,
και τον άγγελό του.
Στο Μόναχο και στην Αθήνα,
φυτεύει ξύλινα κλαρίνα,
για να τον πάει στη μάνα πίσω,
το μύρο τους το Πωγωνίσιο,
με το βοριά με το νοτιά,
με του αγγέλου τα φτερά.
..........................................................
Όποιος πάει στον άλλο κόσμο,
με το δάκρυ και το δυόσμο,
παίρνει χώμα απ' το χωριό του,
και τον άγγελό του.
Στον Αλνταϊρ, στην Ανδρομέδα,
φυτεύει κυπαρίσσι μέγα,
να σκαρφαλώνει στα κλαριά του,
να πάει να βλέπει τα παιδιά του,
με το βοριά με το νοτιά,
με του αγγέλου τα φτερά,
Χριστούγεννα και Πασχαλιά
και στο γιορτάσι του Άη-Λιά.
==========================
==========================
Σε γέννησε Ηπειρώτισσα
Σε γέννησε Ηπειρώτισσα
μανούλα απ' τα Τζουμέρκα
κι έχεις καρδιά σαν τ' αηδονιού,
κλαις και ραγίζει η πέτρα.
Μα, πρόσεξε, αγόρι μου,
κάθε σου βήμα μέτρα,
εδώ αν κάνεις μια στραβή
σε στήνουν στα έξι μέτρα,
εδώ είν' η πόλη του χαμού,
είν' οι καρδιές σαν πέτρα.
Τον νου σου εδώ, αγόρι μου,
κάθε σου βήμα μέτρα.
Εσύ είσαι σαν τ' αητόπουλο
στην άκρη στον Αώο.
Πού πας στης πόλης τη φωτιά
σαν αγριμάκι αθώο ;
=============================
σταυρωμένος Απρίλης
Εβγήκε ο ρήγας της βροχής
με τα λυτά μαλλάκια,
καβάλα στ’ άστρο της αυγής
και στα χλωμά κρινάκια...
Eβγήκε ο Απρίλης ο ντελής
ο έμορφος ο μάγος,
της γύρης ο πραματευτής
της άνοιξης ο βάρδος.
........................
Όποιος τού πάρει μιαν ευχή
δαίμονα θα νικήσει
κι όποια τού πάρει ένα φιλί
άγγελο θα γεννήσει.
........................
Μαχαίρι-ανθό του μενεξέ
στα δόντια του βαστούσε
κι η Πλάση βαριοπλάνταξε
γυμνός καθώς περνούσε.
Κι ώσπου να βγει την Πασχαλιά
στους ουρανούς να φύγει,
εφτά τού μέτρησαν καρφιά
ο λίβας και το φίδι.
.........................
Όποιος του πήρε μιαν ευχή
δαίμονα θα νικήσει
κι όποια τού πήρε ένα φιλί
άγγελο θα γεννήσει.
=============================
κάποιος κλαίει δεν τον ακούς;
Όταν πέφτει ένα δάκρυ
απ' το μάγουλο στη γη,
είναι μια μεγάλη μπόρα,
μια βαριά καταστροφή,
γιατί μια φορά γεννιέται
το κορμί και τυραννιέται
κι είναι κρίμα να ραγίζει,
να πονάει και να δακρύζει.
Κάποιος κλαίει στη βροχή,
κάποιος κλαίει στα σκοτεινά
και το δάκρυ του κρασί
και γλυκιά μεταλαβιά ,
κοινωνάει τους ποντικούς,
κάτω στον υπόνομο.
Κάποιος κλαίει, δεν τον ακούς?
Κάποιος κλαίει κι είμαι εγώ.
Κάποιος κλαίει στη βροχή,
με παράπονο βουβό,
κάποιος κλαίει,δεν τον ακούς?
Κάποιος κλαίει κι είμαι εγώ....
Όταν μια αγάπη γίνει
μνήμη, δάκρυ και φωτιά,
είναι ένα κακό μεγάλο
μια καταστροφή βαριά,
γιατί μια φορά γεννιέται
η καρδιά για ν' αγαπιέται
κι είναι κρίμα να ραγίζει,
να πονάει και να χωρίζει.
===================================
Φύκι του Παραδείσου
Τα δειλινά στο Πέραμα,
σ' ένα παλιό καράβι,
μονάχος μου τα πέρναγα,
σαν τον Παπαδιαμάντη,
τα κυματάκια έψελνα,
ψέλναν κι αυτά εμένα,
στην Κάλυμνο τα έστελνα,
αγάπη μου, σ' εσένα.
Μια νύχτα βγήκα στη στεριά,
σαν το λαγό στη φτέρη
κι έπεσα πάνω σε καυγά,
σε φονικό μαχαίρι.
.......................................
Τώρα ψηλά στον ουρανό,
τις ώρες μου, το βράδυ,
μονάχος πάλι τις περνώ ,
σαν τον Παπαδιαμάντη,
πουλιά και σύννεφα υμνώ
και κύματα αφρισμένα
να 'ρθούνε Τζια και Κάλυμνο,
αγάπη μου, σ' εσένα.
...........................................
Πάλι μυρίζει θάλασσα,
φύκι του Παραδείσου...
Tα νιάτα μου τα χάλασα
κι εσύ 'σαι μοναχή σου.
==================================
τέλος δεν έχει ο άνθρωπος
Τέλος δεν έχει ο άνθρωπος
τέλος τα βάσανά του.
Ο πόνος και το δάκρυ του
βιός του και σερμαγιά του.
Έρχεται, ιδρώνει, σβήνεται
και χάνεται κι αγιάζει
σαν το χαμίνι στη νυχτιά
σαν φύλλο μες στ' αγιάζι
σαν ρόδο στο χαλάζι.
.....................
Όλα βαθιά η μάνα-γη
στα σπλάχνα της τα παίρνει,
ώσπου μ' αλλιώτικη ζωή
πίσω ξανά τα φέρνει.
Πάλι ανθίζουν, χάνονται
σαν ίσκιοι μες στ' αγιάζι
σαν πεταλούδες στο βοριά
σαν κρίνα στο χαλάζι.
Μοίρα καλή τα αγιάζει.
===============================
βάλε του Μάρκου τα παλιά
Βάλε έναν δίσκο, μάγκα μου,
βάλε τον Άκη Πάνου,
θάρρος να πάρουμε οι φτωχοί -κι οι τρελοί-
να σηκωθούμε πάνω.
Κι ύστερα βάλε τα παλιά
τ' ασίκικα του Μαρκου,
ν' αρχίσουμε επανάσταση
κι ασκήσεις επί χάρτου.
Τρελός παπάς τούς βάφτισε
της Γης τους κυβερνήτες ,
από τρελούς θα τό 'βρουνε
κι αυτοί κι οι τραπεζίτες.
Βάλε του Μάρκου τα παλιά,
βάλε τους δυναμίτες,
τρώνε τα χέρια τους τρελούς,
τρώνε και τους αλήτες.
Βάλε του Μάρκου τα παλιά,
να κλάψουν οι προφήτες.
Βάλε έναν δίσκο, μάγκα μου,
βάλε τον Μπομπ τον Ντύλαν
κι αν είναι το κεφάλαιο -τ' άτιμο-
η Μάντσεστερ κι η Μίλαν,
στο κατενάτσιο των φτωχών,
σκυφτό θα προσκυνήσει
κι όποιος μάς έπαιξε άσο-χι, -στο ΠΡΟ-ΠΟ-
τρελά θα κονομήσει.
......................................
Τη "Συννεφούλα" , μάγκα μου,
βάλε να πει ο Νιόνιος ,
να συννεφιάσει, να χαθεί -να γκρεμιστεί-
του Χάροντα ο θρόνος.
==================================================
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου