Μια ανάσα που χαραμίζεται σε εξωτερική ανάμνηση.

Στέκομαι κάτω από ένα δέντρο
οι καρποί του γινωμένοι
ο κορμός του εύθραυστος
δεν έχει ωριμάσει τόσο ώστε να μπορώ να τον αγγίξω.
Ένα τσιγάρο
ένα θρόισμα των φύλλων
μου χαϊδεύει το χέρι με πρόθεση να χάσει.
Σα να μου λέει:
«Είναι η μορφή που σε παραπέμπει στη λογική
μετά απ’αυτή ο κόσμος είναι ένα μαύρο-μπλε παραμύθι
με πέπλο την ομίχλη
της οποίας το πρόσωπο δεν έχει οδηγίες».
Η μορφή
βαθιά ριζωμένη
αγωνίζεται να παραμείνει εκεί που είναι.
Όταν οι ώρες περνούν
τα δευτερόλεπτα χάνονται
και το καταλαβαίνεις μονάχα τη στιγμή που το σκέφτηκες
αυτό που θέλεις
δεν έχει σχέση με πολύπλοκες νύχτες
που φυσάει δυνατός άνεμος και είσαι ντυμένος με κουκούλα.

Μπορεί να μη γνωρίζεις τη γύμνια του πατέρα
ανάμεσα στα παιδιά του
να μην υποψιάζεσαι το κομμάτι των κομματιών
το πώς είναι να επιδιορθώνεις ένα ρολόι.
Έχεις περπατήσει όμως δίπλα στο σπίτι μου
έχεις κοιτάξει μέσα στα μάτια μου
την ώρα
που με έκπληκτη έκφραση στο πρόσωπό μου
έπεφτα στην καρέκλα δίπλα μου
γιατί σχεδίαζα τον κόσμο
ακουμπώντας το δεξί μου αγκώνα.
Και τότε σου λέω:
«Για καλό και για κακό ας προσθέσουμε τι θα γίνει μετά.
Αν σηκώσεις αυτόν τον πίνακα ψηλά
με αυτοπεποίθηση
είναι σα να σκέφτεσαι
ότι η αγαπημένη σου γυναίκα
έχει επιστρέψει από τον τάφο της
και επιτέλους αγγίζεις το δέρμα της».
Ποια είναι η διαφορά
ορατή μόνο στο ημίφως
που μπορεί απλά να τροποποιηθεί από τη φωνή σου
λίγο αργότερα από το τώρα
γιατί τα μάτια σου είναι κουρασμένα;
Κρατάς ένα ημερολόγιο
με την προϋπόθεση
πως δε θα το ερωτευτείς ποτέ
πως δε θα πεθάνεις σε ένα πολυτελές νοσοκομείο
γιατί θα υπάρχει η θύμηση κάποιου που μουρμουρίζει
στην όχθη ενός ποταμού.
Στην αρχή δε δίνεις σημασία.
Το θέμα είναι ότι μετά δε συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Ο άνεμος δεν αλλάζει όψη και το χώμα δεν αλλάζει άνεμο.
Δεξί πόδι - αριστερό χέρι
σαν ένα μικρό θαύμα
συνηθίζεις τον εαυτό σου να κινείται με καινούριο λεξιλόγιο
στη θέση της ανθρώπινης θέλησης.
Ένα πανέμορφο μέρος για να ξεκινήσεις
ένα απάνθρωπο μέρος για να πεθάνεις.