*Τὰ δὲ πάντα οἰακίζει Κεραυνὸς*

σε ποια δύση ανατέλλεις τις λέξεις σου
όταν το σκοτάδι συν-πυκνώνει στα γλαυκά σου μάτια όλα τα φεγγάρια
σε ποια θάλασσα ονειρεύεσαι το Φως
όταν όλα τ'αστέρια Μυροβόλα και ευθύβολα χρονοτριβούν την πλάνη σου...
διαθλάσαι στις νεροποντές ,σταγόνα μικρή ,κατρακυλάς στο λευκό των χρωμάτων ,νοτίζεσαι....
Σώμα γης κατάσαρκο ,ένα ποτάμι στα έγκατα υφίσταται ..
έσκαψα βαθιά μέσα σου να βρω αυτό το κάτι ,
αυτό το ελάχιστο κομμάτι που μας κρατάει ακόμη σε τροχιά
με φθόγγους της πολυπλοκότητας ρέεις ακατάπαυστα 
μια διαρκής και συνεχής παλινδρόμηση με τις φτιασιδωμένες λέξεις και φράσεις
την ξεραμένη γη αφρατεύει ο βλαστός
παίρνει το χρώμα της ανάστασης
σείεται ο τόπος όλος....
φεύγεις ταξειδιώτη για τις πλαγιές των οδυρμών,
νά'βρεις την ευτυχία  της οδύνης μονάχα
και μια Αρχή του τέλους
που προσμένεις εν καιρώ να κλείσει το νόημα του Υπάρχω .....


 *Τὰ δὲ πάντα οἰακίζει Κεραυνὸς* (Ηράκλειτος)