ανθρώπων έργα ...

τι έμεινε στ'άλήθεια για να γράψουμε;
τι έμεινε αλήθεια για να πούμε;

ανθρώπων έργα ...
ανούσια κι αστεία να θωρείς
ζητιάνοι μόνοι ποταποί και μαλθακοί
σε μιας καρέκλας βούλιαξαν τη στέρνα
πόσο σπαράζουνε τα λόγια μας εκεί
νόημα πια δεν έχουνε οι λέξεις
ψεύτισαν του καιρού οι χαραυγές
παράπονα και τα τραγούδια μας
θάμπωσαν τους καθρέφτες

κι αν μου μιλάς...εγώ οργώνω τις σιωπές..
απ'την ψυχή να στάξει ένα δάκρυ
δε θα κουράσω άλλο τις ζωές
σε δίσεχτα κιτάπια έχουν λουφάξει...

ένας καημός μονάχα λίγο φως...
είναι η αγάπη παραπέρα απ΄την ελπίδα
είναι το μόνο που απόμεινε χωρίς
τα λάθη μιας ματιάς...μιας ξεχασμένης παρωπίδας


τον Έρωτα θα τραγουδώ και της ζωής
ένα παιχνίδι μιας αλήθειας ξεχασμένης...
κι όσες μου μέλλουνε να ζήσω χαραυγές
θα είναι το ταξίδι μου αυτό ''εν τέλει.''.

σαν υστερνά τα χρόνια μας θωρούν
πλάθουνε μέσα στου μυαλού μας τις ρυτίδες
λιβάνι κάρβουνο φωτιά και μας καλούν
χαμένες μας παλιές αρχαίες μας κοιτίδες