''ΟΥΔΟΛΩΣ ΕΙΔΩΛΟΝ''

Ἀγχοδρομοῦν οἱ τεθλασμένες τοῦ χαμογέλιου
ἀράδες
ὡς περασμένου ἡλίου ἀντήχησις…
Ἡ ἐνδόμυχος φλόγα πού ἀποσπερίζει
ὁρίζοντες ἀπατηλούς,
εἴδωλα ἀνεμίζοντας θνητά
γιά τήν ποινή τῆς ἄγνοιας,
τῆς λήθης,
στόν διψασμένο μισεμό ἀποθέτοντας
τόν πανάκριβον ἑαυτό !
Στίς δυσκολίες θά φανοῦν ἡ νύχτα καί ἡ ἡμέρα…
στήν ἀπόρροια τῶν θυσιασμένων γενεῶν
γιά πνεῦμα καί φωτιά.
Στίς δυσκολίες θά φανοῦν
τό μέτρον καί ἡ ἄρνησις…
στήν τροπή τῆς ὕλης σέ διάττοντα δειλινά .
στά πλεγμένα τῶν ἐραστῶν σώματα.

Ἀποτάσσεται ἡ κραυγή μας !
Δέν εἶναι λοιπόν εὐγενής ὁδός
ἡ ὑπέρ τοῦ λόγου σιωπή !
Δέν μᾶς χωρίζουν πλέον λέξεις σημαίνουσες,
κεφαλαῖες…
ἀπροσπέλαστο δίκαιο ἐπισήμων θεωρήσεων
καί ἀναδέλφων ἱσταμένων !
Δέν συγκαλοῦνται πιά συμβουλάτορες
καί αὐθεντίες ἐκδόσεις .
πρωτοπόρος αἰδοῦς φαντάζει
ὁ χειμών τῶν προσώπων !
Κι ἔτσι ἐπάρατοι καί βλάσφημοι,
σέ ὀνειρώξεις ἡδονικές
καί μέλανος χολῆς συμπτώσεις…
Θρασεῖς κάπηλοι τῆς ἐρημίας μας,
φαιοί κλισίκορμοι, τέκνα τῆς χέρσου χθονός
ποῦ ἀναδύουν σῆψιν καί βόρβορο !

Ἀγχοδρομεῖ ὁ ἀπόλυτος εὐτελισμός
τῆς γραφίδος τοῦ νοῦ
μέ τά παραγόμενα τοῦ ὑβρίδια…
Ἅς πλαισιώνεται ἀνοχή,
ἅς ποντίζει ἐνοχή…
Ποιός προσκυνᾶ τό ἀνήθικο ;
Στά χαμηλά ἁπλώνει τό παρασιτικό του μνῆμα…
Κι ἡ πέτρα σμίγει στήν φωτιά
-τόσο ἱκανή- κι ἀνθίσταται…
Φωτός πλασμένη κλίμαξ !