γυναίκες και άντρες ξεχασμένοι,
άγονοι και θαμμένοι με χώμα ξερό
Είμαστε κάμποσοι,
που αδιάκοπα υφαίνουμε το νήμα της ζωής,
κι ας μένουμε στη λησμονιά,
γυμνοί και διψασμένοι.
Στους αργαλειούς μας ,
συντροφιά οι Μούσες μας κρατούν.
Αυτές ακούμε πα στα ξεσπάσματα τ' αγέρα,
αυτές θωρούμε μητέρες και αδερφές.
Αυτές μας φροντίζουν και μας αγαπούν.
στ' αχνάρια του Ομήρου μας οδηγούν
ανά τους αιώνες δάδες πυρός,
φωτός στα χέρια τους κρατούν
για να πυρώνουν τις καρδιές μας,
και να φωτίζουν το νου
και φέγγουν γύρα τ' ανθρώπινα σκοτάδια,
μα γίνονται γλυκό κι ήρεμο λυκαυγές..
Αυτά τα σκοτάδια, τα φτιαχτά από χέρια,
απογόνων του Ομήρου
Κι είμαστε κάμποσοι εμείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου