Μόνιμη θλίψη / Ρουμελιωτάκης Χρίστος

Ἤμασταν τρεῖς. Ἡ Μαριάννα (πραγματικὸ ὄνομα Νίκη), ὁ Πέτρος (πραγματικὸ ὄνομα Δημήτρης), κι ἐγὼ (πραγματικὸ ὄνομα Χρῆστος). Ποιός εἶχε τὴν ἐπαφὴ δὲν ξέραμε. Ὑποθέτω ἡ Μαριάννα, γιατὶ μιὰ μέρα μᾶς σταμάτησε γιὰ μεγάλο διάστημα χωρὶς ἐξήγηση.

Τὰ θυμήθηκα τὸ πρωὶ στὴν ἀνακαίνιση, καθὼς πίσω ἀπὸ τὴν ντουλάπα βρῆκα τὸ πορτραῖτο τοῦ Μπρέχτ,  στὴν παλιὰ κλασικὴ ἀπεικόνιση, πού μοῦ τὸ εἶχε χαρίσει ἡ Μαριάννα. Φερμένο ἀπὸ τὸ Ἀνατολικὸ Βερολίνο.

Τί ἀπογίναμε, στοχάζομαι τώρα. Ὁ Δημήτρης (πραγματικὸ ὄνομα Πέτρος) ἔγινε ὑποθηκοφύλακας Νέας Φιλαδελφείας, ἡ Νίκη (πραγματικὸ ὄνομα Μαριάννα) ἔγινε νομικὸς σύμβουλος στὴν Ἐθνικὴ κι ἐγὼ (πραγματικὸ ὄνομα Τρέχα Γύρευε) δικηγόρος, μὲ εἰδικότητα στὸ δίκαιο τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καὶ τὴ ναυαγιαίρεση.

Ἂ, ναί, ἡ Μαριάννα, ὅταν καμιὰ φορὰ τὴ συναντῶ στὸ δρόμο, ἔχει τὴ μόνιμη ἐκείνη θλίψη ποὺ εἶχε καὶ τότε. Στὰ μάτια της καὶ στὸ χαμόγελο.

Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Ὀροπέδιο, τεῦχος 10^ο, Καλοκαίρι 2010.