Δεν αποποιούμαι την αγάπη σου,
ακροβατώ στα σημεία των καιρών
αναμένοντας με κατάνυξη, τη λύτρωση που θα φέρει
το πειθήνιο άγγιγμα των ματιών σου.
Σιτάρι, που θα γίνει το ζύμωμα
απ' τη γη σου, στα άσπορα χρόνια
που περίμεναν το ζευγά,
εσένα....
ν' ανατρέψεις το σήμερα
με το φως της αγάπης σου.
Δυναμώνω το αύριο
κι αρμενίζω στα πέλαγα
του ουράνιου Είναι σου
αποζητώντας γαλήνη
κι ατόφιο χρυσάφι απ' τον ήλιο
της ατέρμονης παρουσίας σου!
Κραυγή η σιωπή μου
που έρμαιο γίνεται
κι ανατέλλει φεγγάρια....!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου