η σιωπή της Ελένης

Το βράδυ θα γυρίσει το προσκέφαλο
στις άλλες έγνοιες.
Τώρα μπορείς να εμπιστευτείς στο φως
την προσευχή σου...
Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο θα μπει το νέο φεγγάρι.
Το φως, βαθαίνει τις ρωγμές
στα κράσπεδα της μνήμης...
Απλωνω τα χέρια μου προς τη θάλασσα,
για να σ' αγγίξω-
Έτσι σφιχτά όπως στ' όνειρο
τόσο ζεστά
όπως τότε που κύτταζες τη ζωή-
με της ήβης την αγωνία στα μάτια...

Με τα ίδια χρώματα πάλι
προσπαθώ νε σε ζωγραφίσω.
Για να κυττάζεις ακόμα πιο μακρυά
απ' αυτό το ηλιοβασίλεμα που τελειώνει-
απ' αυτό το ανέβασμα που σε κάνει
παντοτεινά να χαμογελάς...

Πίσω από μια σκιά ένα φως
και μες το φως, μεσουρανεί το βλέμμα σου!
Πίσω από μια πτυχή νερού,
καθάριο σαν πηγή το γέλιο σου-
Γύρω, μπροστά, παντού, γυμνή, ολόρθη η παρουσία σου!
Σε ποια στήλη φωτός, να γράψω τ' όνομά σου;

Τα χείλη σου, υγραίνουν τη θάλασσα,
τα μάτια σου, ζεσταίνουν τον ήλιο!
κι από το φως,
στη φαντασία πλασμένο είναι το σώμα σου.
Τα δυο σου χέρια, στους αστερισμούς,
για πάντοτε υψωμένα...
κι αν είναι από τη γήϊνη σιωπή σου να ντυθείς,
Το λέω, πως αρμονία θα σ' ονομάζουν...
Ψηλά
κι απ' του μεσονυχτιού, τα δώδεκα καμπαναριά,
κι από των ποιητών, την κατακόρυφη στιγμή-
ακόμα πιο ψηλά!
μες τα κλειστά βιβλία σ' αναζητώ,
και σε δυο κρίνων τη σιωπή,
στων στίχων, την αστροφεγγιά...