Ανθρώπινα πάθη

Θρύψαλα και αίμα με κάμποση δόση απόγνωσης Η φρίκη χάραξε με μανία αδρές πινελιές στα μάτια Θεέ μου, πόσα προσωπεία φορά ο φόβος! Σίδερα και κορμιά σε κοινό κοιτώνα Πίκρα και οργή ένα θλιβερό χαρμάνι Πώς να οικοδομήσεις τον κόσμο πάνω σε ράκη; Πώς να κάνεις το σταυρό σου χωρίς χέρια; Πώς να σχεδιάσεις το αύριο με πληγωμένο το χθες; Που να βρεις τη δύναμη να απεγκλωβιστείς απ' τα πάθη; Χάθηκε ο μίτος της ελπίδας μες στο λαβύρινθο του μίσους; Σφίγγεις τα δόντια για να μη φρενιάσεις λυσσασμένος Προσφέρεις ακούσια την ανάσα σου σε ένα «Ιερό Τίποτα» Αναζητάς μια και μόνο πνοή χωμένη στη σκόνη μιας έκρηξης Ψαχουλεύεις γύρω σου ζητώντας τον ΄Ανθρωπο μάταια Κολυμπάς στο πέλαγος της βαρβαρότητας τσακισμένος Οδυσσέας Ως πότε πηγή μιας έμπνευσης θα έχω το Χάος; Πότε θα ξεκολλήσει το ρημαγμένο σκάφος του Νου από τη λάσπη και θα γυρίσει μεσοπέλαγα το πηδάλιο της Ελπίδας; Πότε; Κάποτε; Ποτέ;